Steven De bruyn: "Toots gaf me een dikke knuffel"

"Als klein manneke zag ik ooit op tv een tekenfilm, maar ik kende de titel niet. Jaren later zat ik in limburg op een 'porch', en naast mij zat een hardrocker. Die speelde daar een melodietje dat ik herkende. Dus ik zei: 'welk melodietje is dat?'. 'Dundeklumpe', antwoorde hij. Dat was blijkbaar een Zweedse tekenfilm waar Toots de soundtrack had voor geschreven."

"Jaren later kom ik op het Lemmensinstituut in Leuven, waar Toots een masterclass gaf. Tijdens de pauze ging ik dat melodietje spelen in Toots zijn oor. Toen zei 'ie: 'we kunnen seffens zo beginnen, ik zal je begeleiden op gitaar.'. Dat was grappig, omdat ik nooit muziekles heb gevolgd, maar ik zat wel te spelen voor al die geleerde muzikanten. En daarna gaf hij me een dikke knuffel. Toen dacht ik wel van: waw."

"Op gegeven moment, toen Bob Dylan populair werd, vroegen ze hem of hij ook zo kon spelen. Toen zei hij neen, dat doe ik niet. Maar toen zijn telefoon een klein beetje minder begon te rinkelen, ging hij daar toch iets aan doen. Hij ging dan naar de YMCA bij hem om de hoek en vroeg aan enkele oude bluesmuzikanten om het hem te leren, in ruil leerde hij hen dan de jazz spelen op de harmonica. De volgende keer dat ze hem vroegen: 'can you play like Bob', zei hij wel ja!"