Supercalifragilisticexpialidocious

Twee dingen herinner ik me nog uit “Mary Poppins”, de musical met Julie Andrews in de hoofdrol. Een grap (Er was eens een man met een houten been genaamd Smith. Oh, en hoe heette het andere been?) en een woord. Dat woord kent u ook. Nee? 

Supercalifragilisticexpialidocious, it’s something to say when you don’t know what to say. Of als u de Nederlandstalige versie zag: Superkwalikwantiviaextraquasiotisch, wat je zegt wanneer je niet weet wat te zeggen.

Supercalifragilisticexpialidocious. Het is een kwestie van oefenen. Lukt het u ondertussen? OK, dan mag u het weer vergeten. Want we gaan het aan onze Interne Keukentafel niét hebben over de film, maar over de acht boeken waarop de film is gebaseerd. En in die boeken komt supercalifragilisticexpialidocious niet voor.

Aan onze tafel zit Harry De Paepe. We hebben hem uitgenodigd omdat hij anglofiel is. Maar hij ontkende, ik ben niet anglofiel. Ik ben anglomaan.

Nog beter! Kom maar af, Harry. En dan praten we over die beroemde Mary Poppinsboeken van P. L. Travers, een, euh, Australische…

 

Nu beluisteren? Klik hieronder. Downloaden? Hier rechtsklikken en Opslaan als...