Nieuwe Feiten
Te veel wasabi kan je hart breken
do 26 sep. - 0:49
Een Israëlische vrouw is opgenomen in het ziekenhuis met het ‘Broken Heart Syndrome’ nadat ze te veel wasabi had gegeten. Ze dacht dat het guacamole was.
Cardioloog Pieter Vandervoort (Ziekenhuis Oost-Limburg, Genk) komt niet uit de lucht vallen. “Het Broken Heart Syndrome is een gekende aandoening die pas de laatste 15 à 20 jaar beschreven is bij mensen die een plotse emotionele of minder uitgesproken fysieke stress ondergaan” zegt hij in ‘Nieuwe Feiten’. “Daardoor krijgen ze de symptomen die heel erg lijken op een acuut hartinfarct.”
Spookrijden
Vandervoort: “Meestal gaat het over emoties die gepaard gaan met een hevige schrikreactie of bij slecht nieuws, zoals bijvoorbeeld bij het overlijden van een geliefde. Maar ik heb het ook al gezien bij een patiënte die zich plots realiseerde dat ze aan het spookrijden was op de snelweg.”
“Het hart neemt de vorm aan van een kruik”
Wat is er dan gebroken aan het hart? “Men vermoedt dat de stressreactie een kettingreactie veroorzaakt die een negatief effect heeft op de hartspier. Mogelijk via zuurstoftekort en spasmen van de bloedvaten, waardoor het hart faalt en de vorm aanneemt van een kruik waarmee Japanse vissers op octopussen visten. Vandaar ook de naam die wij als arts het syndroom dikwijls geven: Takotsubocardiomyopathie.”
Het hart klopt nog wel, maar de hartspierfunctie is ernstig verminderd alsof er een hartinfarct plaatsvond. “Die vorm recupereert gelukkig over het verloop van enkele dagen of weken quasi volledig in de meerderheid van de gevallen. Maar het is zeker en vast iets wat aandacht en verzorging vergt. Want in zeldzame gevallen kan het aanleiding geven tot complicaties. Zeldzaam, maar niet onmogelijk.”
Wie kan het krijgen?
En hebben we er allemaal kans op? “Het is niet helemaal duidelijk waarom bepaalde mensen bij emotionele triggers dit syndroom ontwikkelen. We zien dat het typisch voorkomt bij oudere vrouwen. Vermoedelijk heeft de hormonale toestand daar iets mee te maken, maar dat is nog weinig gekend.”
“Het komt gelukkig niet zo vaak voor” zegt Vandervoort ook nog, en ondersteunende behandelingen zijn mogelijk. Zelf ziet hij in Genk zo’n tiental patiënten per jaar met deze problematiek.
