"Terug thuis vervloek ik de bagger waar de mensheid zijn handelsmerk van heeft gemaakt"

Bagger en nachtverlamming

Afgelopen nacht werd ik weer bezocht door de incubus; ik sliep maar ik beeldde me in dat ik wakker was en vastgepind werd door een trol die me wilde versmachten.

Ik ken het verschijnsel en weet dat ik het moet ondergaan; ik weet dat de incubus uiteindelijk zal verdampen, dat de dekens hun verstikkingskracht zullen verliezen, en dat de monsterlijke donkerte van de gordijnen zal glijden.

Toch blijft het gevoel van doem lang hangen

Een ochtendwandeling in het Baron Ruzettepark helpt. Ik kom de ontslagen kraanmachinist tegen. Hij wil een gesprek met me voeren over hypocrisie en polarisering. Maar het is te vroeg voor zulke abstracte drammerige thema’s. Val iemand anders lastig met je pedante gewichtige praatjes, gefrustreerde ezel.

Ik sleep me doorheen het park en kijk vertederd naar de achteloze briljante energieke konijnen in het gras

Wanneer ik ze fotografeer lijkt het alsof ze samenspannen. Ik heb ze corrupt en geniepig gemaakt.

Ik heb ze gestrikt en nu zijn ze voorgoed lelijk, haast menselijk. Althans op de foto.

Terug thuis vervloek ik de bagger waar de mensheid zijn handelsmerk van heeft gemaakt

Toen ik nog dronk, had ik geen last van die bagger; wel integendeel: ik was verslaafd aan de goedkope zinderingen, de vulgaire ontboezemingen, en de exhibitionistische shenanigans van de duivelse Kardashians en andere oogverblindende ketters.

Nu is alles anders; nu laaf ik me aan het zelfportret van Artemisia Gentileschi als de heilige Catharina van Alexandrië terwijl Ozzy Osbourne op de achtergrond krankzinnig lacht en blaft naar de maan. Niet dreigend; een karikaturale vodderige bietenbauw van een kermisspookhuis in het diepe West-Vlaanderen.

Ik word heen en weer geslingerd tussen extase en horror, religie en pulp, ontroering en huiver.

Ze voeden elkaar; het pure en het diabolische. Ze zijn ambigu en lopen over in elkaar.

Artemisia Gentileschi wordt de leugenachtige narcistische heks en Ozzy Osbourne is ontegensprekelijk de wonderlijke angelieke misbegrepen paria, een heremiet, een profeet. Held, held, held. Nee, zijn vrouw Sharon is de heks. Geld, geld geld.

Het wordt een lange dag. Ik eet een spuitbus slagroom en denk aan de oude kruisboogschutter die nog steeds potjes ananasyoghurt en marsepeinen leeuwentemmers voor me koopt.

Ik denk aan mijn moeder wier voeten momenteel worden gewassen ergens op een terras in het gemene broeierige Caracas

De man die haar voeten wast is een bloedmooie alchemistische trompettist. Vroeger was hij slechts buikspreker op een cruiseschip, maar in de jungle bereikte hem een visioen en toen heeft hij zijn houten pop met de groteske sproeten achtergelaten, en terug in de bewoonde wereld heeft hij een trompet gekocht.

De houten pop jaagt ondertussen stammen en antropologen de stuipen op het lijf

Zelfs de luipaarden en de mantelbavianen deinzen achteruit wanneer ze het lelijke houten wicht met de sproeten die op een vloek lijken per ongeluk in de gaten krijgen.

Ik ga opnieuw naar buiten. Een regenboog doet me geeuwen, een verwaande blaaschirurg geeft me zomaar een lolly en een badmintontafel, en een hondendrol die op een flamingo lijkt herinnert me eraan dat ik de verzamelde gedichten van Les Murray vandaag moet terugbrengen naar de bibliotheek.

Morgen zal ik vrolijker zijn

Ik zal luisteren naar de guitige containerverhalen van de voormalige vrachtwagenchauffeur. Ooit heeft hij een wafelijzer en een wereldbol uit een container gevist.

Aan het wafelijzer beleeft hij nog steeds veel plezier, de wereldbol werd helaas opgepeuzeld door een lijmverslaafde luchtballonvaarder. Hij is gestikt in Finland.

Beluister de column van Delphine Lecompte voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':

Ontdek de andere columns uit de uitzending:

Lees ook: