"Toen mijn vrouw zei dat ze 4/5 wou werken, besefte ik dat ik daar nog geen seconde over had gedacht"

Tom Peeters is journalist bij De Tijd. In zijn column van afgelopen weekend schreef hij het volgende: 

Laat die vier vijfde maar aan haar, ik schrijf op woensdag wel stukjes voor de krant.

Dat mocht hij komen uitleggen in onze studio.
(Zijn volledige column vind je onder de video!)

Dag vrouwen

Woensdag, op Internationale Vrouwendag, was ik thuis. Als een volleerde viervijfdevader zette ik me aan de gezinstaken: de boekentassen van de kinderen klaarmaken, het ontbijt op tafel zetten, de kleinste aankleden. Om ter afsluiting van het anders zo stresserende ochtendritueel beide bloedjes zowaar op tijd in de auto te duwen. Met hun moeder, die voor haar job op tweedaagse naar Amsterdam moest.

Mijn congé payé op Vrouwendag was 'van moeten'. Normaal verzorgt mama op woensdagnamiddag de quality time. Om hen niet de hele namiddag in de opvang achter te laten - eerlijk, mijn schuldgevoel speelt op dat vlak niet op - en hun de kans te geven om naast een weekend- ook een woensdaghobby te hebben. Middenklassekinderen, u kent het type.

Uitzonderlijk hadden ze de rest van de dag hun vader aan hun been. Dat ging goed, tot luttele minuten na de derde goal van Barcelona tegen Paris-Saint Germain het licht onherroepelijk uitging. Om tien uur 's avonds, verdekke. Gelukkig was mijn zoon zo vigilant om me na de 4-1 van Neymar wakker te maken. 'Papa, zou het?'

Ik moest aan hun moeder in Amsterdam denken, en aan de vele woensdagavonden waarop ik de voorbije jaren thuiskwam van de krant, mijn voeten onder de keukentafel schoof en haar content maar doodmoe in de zetel aantrof. Gesloopt van een halve dag quality time met haar twee al even fantastische kinderen die zo gulzig in het leven staan dat ze elke seconde naar ongekende hoogten willen tillen. Eerlijk: weet u wat ik bij die aanblik meer dan me lief was dacht? Laat die vier vijfde maar aan haar, ik schrijf op woensdag wel stukjes voor de krant.

Dat mijn kinderen hun moeder meer zien dan hun vader neem ik er dan maar bij. Ik ben een man. En mannen zijn egoïsten. Nee, nu ga ik te kort door de bocht. We zijn in de regel meer met onszelf bezig dan vrouwen. Diep vanbinnen blijven we het lastig vinden om onze carrière op een lager pitje te zetten voor de mensen waarmee we samenleven. Omdat we zonodig een spoor moeten nalaten dat verder reikt dan de muren van ons huis. Is dat niet navelstaarderig van ons?

Ik ben mijn oudste zoon dankbaar voor zijn wake-upcall van woensdagavond. Niet alleen omdat ik zo het mirakel van Camp Nou heb kunnen meemaken. Het drukte me vooral met mijn neus op de feiten hoe deugdelijk zulke vrije woensdagen kunnen zijn. Zijn moeder gaat het ongetwijfeld opnieuw vragen na de lectuur van dit stukje: 'Wanneer ga je nu je vier vijfde opnemen? Je hebt er recht op. Straks zijn de kinderen groot.' Waarop vader zijn neus uit de weekendkrant haalt en sofistisch mompelt: 'Ik zal er eens over nadenken.'

Mannen.