Tracey Thorn - Record

Opener Queen zet meteen de toon van 'Record': schaamteloze glitter-electro. De sfeer is up tempo, positief, soms zelfs uitgelaten. Tracey Thorn zit in een comfortabele levensfase, heeft haar plek gevonden. En vanuit die positie kijkt ze naar haar leven, als chroniqueur van de goeie en de minder goeie momenten. Hoe is het om een vrouw te zijn in deze wereld? Hoe voel ik mij daarbij?

Dat is altijd al de rode draad geweest in haar teksten. Nu zingt ze voluit en met precisie. De liefde voor haar kinderen, hoe het is om ze los te laten en hoe blij ze is, dat ze zelf de keuze kon maken wanneer ze kinderen kreeg (Go, babies). De relatie met Londen, stad waarin je jezelf kan heruitvinden, maar waar het onmogelijk duur om te wonen is geworden (Smoke). De liefde voor de gitaar: ze weet nog precies hoe het voelde om te leren spelen, terwijl ze de jongen die haar de eerste akkoorden toonde al lang is vergeten (Guitar).

Live zal je haar niet gauw zien. Tracey Thorn wil niet meer optreden, omdat de goesting er simpelweg niet is. Ze kampt ook met podiumvrees en hoeft die, van zichzelf, niet het hoofd te bieden. Alles aan dit album ademt zelfvertrouwen en inzicht in het leven, haar leven. Feestelijk verpakt in electropop-geluid van producer Ewan Pearson.