"U bracht een boodschap van begrip, compassie en dus ook hoop in warrige, woelige, onzekere, cynische tijden"

Beste Laurence Van Brée,

U bent de mama van Luna, de peuter van twee jaar die op 11 mei 2006 stierf tijdens de moordende raid van Hans Van Themsche in het centrum van Antwerpen. U kwam deze week in het nieuws omdat u aanwezig was bij de zitting van de strafuitvoeringsrechtbank, die moet beslissen over een eventuele voorwaardelijke vrijlating van Van Themsche of over een versoepeling van zijn gevangenisregime. Van Themsche werd veroordeeld tot levenslang en zit ondertussen 14 jaar in de gevangenis. Hij is nu 32.

“Van mij moet hij niet opgesloten blijven,” zei u

U gaf daarvoor, tot verrassing van heel veel mensen, een positief advies. “Van mij moet hij niet opgesloten blijven,” zei u, “Hij kreeg een behandeling en betuigde zijn spijt. Ik vind dat hij vrij mag komen. Dan kan hij zijn verantwoordelijkheid opnemen in de maatschappij”.

U voegde daaraan toe: “Haatdragend blijven en rancuneus zijn, daar doe je enkel jezelf pijn mee. Ik ben mijn dochter kwijt. Dat blijft zo, voor de rest van mijn leven. Ik moet daar mee verder leven. Maar hij ook.”

Haatdragend blijven en rancuneus zijn, daar doe je enkel jezelf pijn mee

Uw woorden zijn bij mij lang blijven nazinderen, omdat ik ze op vele manieren dapper vind, niet in het minst omdat ze haaks staan op de steeds luider wordende roep om wraakjustitie, en de groeiende onvrede over wat wordt ervaren als de laksheid en wereldvreemdheid van het gerecht.

Ik moet u eerlijkheidshalve zeggen dat ik die onvrede begrijp, en dat de blinddoek van vrouwe Justitia vaak wel erg strak zit. En ik moet u ook bekennen dat ik niet weet of ik, als man, vader, burger in uw situatie, die ik hoop nooit te moeten ervaren, hetzelfde zou kunnen zeggen. Gevoelsmatig vermoed ik dat ik mij eerder zou aansluiten bij de stelling van de papa van Luna, die zei dat hij hoopte dat Van Themsche nooit meer vrijkomt.

Maar net daarom ben ik zo onder de indruk van uw houding en uw woorden en vind ik ze ook niet naïef of wereldvreemd, integendeel: u heeft proberen rationaliseren wat emotioneel ongetwijfeld een gekmakend kluwen van wild tollende gedachten moet zijn.

U bracht een boodschap van begrip, compassie – een ouderwets maar mooi woord: compassie – en dus ook hoop in warrige, woelige, onzekere, cynische tijden. En u had bovendien recht van spreken, als slachtoffer, als mama van Luna, en als iemand die met Van Themsche heeft gesproken en iets in hem heeft gezien waar wij, die alleen de krankzinnige, kille feiten van 11 mei 2006 kennen, geen weet van hebben.

Of uw begrip en compassie zwaarder moet wegen dan de straf die de maatschappij Van Themsche heeft opgelegd, weet ik niet. Maar ik wil er u wel voor bedanken en daarom bent u, mevrouw Van Brée, mijn heldin van de week.

Met oprechte en respectvolle groet,

Jan Verheyen