De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Uit eten is voor Italianen zoals hier op café gaan. Je doet dat in groep zelfs als tiener zonder veel zakgeld"
zo 28 mrt. - 5:59
Regenbogen
Een jaar geleden smukte mijn nicht in Italië haar Facebookpagina op met een tekening van haar kinderen. Een vrolijke regenboog, met er onder “andrà tutto bene”. Alles komt goed. Die foto is nu weer opgedoken dank zij het onfeilbare geheugen van Facebook. Een tante schrijft er onder dat het niks heeft uitgehaald. We zijn een jaar later en nog is alles niet goed. Oké, er sterven geen 1.000 mensen per dag meer, maar toch nog 500. De regenboog was de Italiaanse versie van onze witte lakens. Die hing overal.
Mijn nicht woont in Lombardije, de regio van Bergamo. De plek waar het allemaal startte met patiënt 0 die het virus zou hebben binnengebracht vanuit China. De zoektocht naar patiënt 0 hield in het begin van de crisis het hele land in de ban, net als de rest van de wereld. Tot 0 niet meer relevant was omdat er zoveel doden waren dat het leger de kisten moest vervoeren.
Want daar zijn Italianen zeer goed in: in reglementen. Liefst in zo lang mogelijke volzinnen zonder al te veel leestekens
De sceptische tante woont in het zuiden. In Basilicata, waar ze een jaar geleden met grote ogen keken naar dat vieze virus uit het noorden en hoopten dat het daar zou blijven. Intussen leven de Italianen met een ander soort kleuren dan die van de regenboog: geel, oranje, rood, al naargelang de plaatselijke toestand van de pandemie.
Voor elke code zijn er andere regels. Want daar zijn Italianen zeer goed in: in reglementen. Liefst in zo lang mogelijke volzinnen zonder al te veel leestekens. Al zijn ze nog beter in het ontwijken van diezelfde regels. En toch heb ik de indruk dat ze volgzamer zijn dan in België. Maar ik kan fout zijn, ik ben er niet, ik kan het niet checken. Misschien helpen de boetes wel. 400 euro volgens mijn vrienden. Voor sommige Italianen is dat een half maandloon, voor anderen een paar schoenen.
Een regio kan een kleur hebben en een stad een andere.
De kleuren wisselen voortdurend vertelt een vriendin uit het Toscaanse Arezzo me. Een regio kan een kleur hebben en een stad een andere. Toscane is oranje, Arezzo rood. Het dorpje van mijn vader in Le Marche publiceert de dagelijkse toestand op Facebook, inclusief het aantal mensen dat in quarantaine moet en het aantal positieven. Elke dag opnieuw.
Vroeger sloot mijn vriendin uit Arezzo elke vrijdagavond haar eigen keuken en sprak ze in het weekend met vrienden op restaurant af. Uit eten is voor Italianen zoals hier op café gaan. Je doet dat in groep, zelfs als tiener zonder veel zakgeld. Desnoods eet je alleen pizza.
Normaal gezien hou je Italianen op Pasquetta niet in hun kot.
Dit jaar zal ze voor Pasen niet naar haar ouders trekken in de badplaats Santo Stefano waar de steenrijken graag pronken met hun boten. Paasmaandag Pasquetta, letterlijk Kleine Pasen, wordt al even sober. Normaal gezien hou je Italianen op Pasquetta niet in hun kot. Dan trekken ze naar het platteland, naar de campagna, met een auto vol proviand. Ze barbecueën in de bergen, in de heuvels, ze eten zich te pletter met de hele familie. Salsicce, arrosticini, in elke streek, in elke familie iets anders. Vorig jaar hebben sommigen de barbecue op hun balkonnetjes aangestoken. Toen mochten ze hun kot helemaal niet uit.
Dit jaar zijn de regels iets soepeler. Maar toch een stuk bureaucratischer dan bij ons. Zo moeten ze nog altijd hun bestemming op papier zetten en die afgeven bij controle. Wat zouden de ordediensten in godsnaam met die miljoenen documenten doen vraag ik me af. Of misschien zijn het wel miljarden. Er regenbogen mee maken?
Ontdek ook de andere columns uit deze uitzending:
"Straks weer om half vier uit mijn bed. Of is het dan al half vijf? Nee, nog maar half drie"
Het paasrecept van Dagny Ros: makkelijk in porties te verdelen en huis-aan-huis te leveren in coronatijden
"Het corona-effect heeft na een jaar zijn diepe sporen nagelaten. In velen onder ons. Maar ook in mijn bos."
