Noord-Korea: de meest surrealistische ervaring ooit

Voor journalisten is het een huzarenstukje om een visum te bemachtigen, maar toeristen geraken er makkelijker binnen dan je denkt. En bekijk het van een positieve kant: je krijgt overal en altijd twee (menselijke) waakhonden mee. Die bagage geraakt dus nooit meer verloren.

Mijn bezoek aan Noord-Korea is nog steeds de meest surrealistische ervaring die ik als journalist meemaakte. Van zodra ik in dat oude vliegtuig naar Pyongyang stapte,  leek ik terecht te komen in een teletijdmachine.

Gebloemd behang in het vliegtuig, een krant die een halve eeuw oud lijkt maar wel degelijk actueel is, en een breed glimlachende Noord-Koreaanse stewardess die met haar outfit ook op Expo 58 had kunnen staan. Eenmaal op de luchthaven van Pyongyang moet je meteen je smartphone afgeven, die pas weer mag oppikken wanneer je het land verlaat. Verlost dus van alle stress. Afgesneden van de buitenwereld. Ja, Noord-Korea kan best luxueus zijn. 

Kosten noch moeite worden gespaard om het je naar je zin te maken. Een papieren reisgids heb je niet nodig, want je vaste reisbegeleiders tronen je mee naar de belangrijkste bezienswaardigheden, allemaal in het teken van de Kim-cultus. Van de Juche Toren naar het Mansudae Monument met de gigantische bronzen standbeelden van de onvolprezen leiders. Vergeet er geen bloemetje neer te leggen en diep te buigen. Een traantje wegpinken levert extra punten op. En als je een foto neemt: fotografeer het vollédige standbeeld, anders beledig je de Noord-Koreanen.

Krakende trams, keurige verkeersagentes , gigantische propagandaposters, bruine legeruniformen en imposante architectuur: Pyongyang is een lust voor het oog. Maar, en dit is regel nummer 1 voor de Noord-Koreatoerist: geloof niets van wat je ziet. Wie ooit de film The Truman Show zag, die begrijpt wat ik bedoel.

Het zal je opvallen dat de inwoners van Pyongyang er redelijk welgesteld en piekfijn verzorgd bijlopen. Of dat er best wel knappe Noord-Koreaanse dames zijn. Da’s geen toeval. Iedereen die in de hoofdstad woont is op voorhand geselecteerd door het regime om er te "mogen" wonen, op basis van afkomst, verdienste en jawel, ook uiterlijk.

Meestal geraak je niet veel verder dan Pyongyang. Maar je kan ook een glimp opvangen van het platteland tijdens een fietstocht die sommige reisbureaus aanbieden. Veel armoedige en grauwe taferelen ga je niet te zien krijgen, maar vergis je niet : die zijn er in overvloed. Toch waag je je je best niet buiten de lijntjes. Want regel nummer 2 is van levensbelang: hou je aan de regels.  Veel moet je niet verkeerd doen om in een cel te belanden. En dat is écht serieus te nemen. Pik bijvoorbeeld geen souvenirs mee door bijvoorbeeld een propagandaposter van de muur te halen. De Amerikaanse student Warmbier kan het helaas niet meer navertellen. Belgen lopen weliswaar minder in het vizier dan Amerikanen. Hoewel. Toen ik zelf probeerde om enkele gesprekken aan te knopen  met nieuwsgierige locals, kreeg ik een fikse blaam van mijn waakhond, Mr. Kim.

Maar laat niets van dit alles jou afschrikken. Verhongeren ga je trouwens ook niet doen tijdens je reis. Op restaurant krijg je heerlijke Koreaanse barbecue geserveerd, vergezeld van het nationale gerecht kimchi en een ijskoude lokale pint. Wist je trouwens dat die gefermenteerde kool boordevol micro-organismes zit en razend gezond is?

Wie intussen verlekkerd is om alles zélf te ontdekken moet zich haasten, nu het nog exclusief is. De Noord-Koreanen willen immers steeds méér toeristen aantrekken. Nu zijn het er hooguit 100.000 per jaar, tegen 2020 moeten dat er 2 miljoen zijn. O ja, reizen mag alleen met goedgekeurde reisorganisatoren. Idealiter boek je je reis met een stop in Peking, waar de meeste reisbureaus een kantoortje hebben.  Begin zo’n  6 à 8 weken op voorhand te plannen, en ga hiervoor alvast eens kijken bij Koryo Tours.  Joh-eun yeohaeng doeseyo! Goede reis!

Tom Van de Weghe