Van The Everly Brothers tot Jimi Hendrix

Eind jaren ‘50, begin jaren ‘60 waren The Everly Brothers niet weg te branden uit de hitparades. Don en Phil zagen er niet alleen goed uit, ze klonken ook als een engelenkoor. Ze gebruikten de zwierige songs van Boudleaux en Felice Bryant om het verdriet, de verlangens en het plezier van een hele generatie tieners gestalte te geven. Met zijn akoestische gitaarintro borduurde ‘Wake Up Little Susie’ verder op het succes van ‘Bye Bye Love’, de doorbraak van The Everly’s. En zeggen dat het nummer door meer dan 30 artiesten geweigerd werd! ‘Wake Up Little Susie’ was dan wel een onschuldig popdeuntje, toch zorgde het voor opschudding in 1957. Niemand geloofde immers het verhaal van een tienerkoppeltje dat zogezegd in slaap gevallen was in de drive-in bioscoop en pas wakker werd om vier uur ‘s morgens. Wie aandachtig tussen de regels ‘luisterde’ wist dat er meer gebeurd was op de achterbank van de auto. Daarom wilden heel wat Amerikaanse radiostations de single niet draaien. Toch bereikte ‘Wake Up Little Susie’ moeiteloos de top van de hitlijsten. 

Oorspronkelijk was ‘A-Tisket, A-Tasket’ een kinderliedje dat gezongen werd bij de Amerikaanse variant van zakdoekje leggen. Samen met Al Feldman maakte First Lady of Song Ella Fitzgerald er een aanstekelijke jazz standard van. Ella elle l’a!

 

Creedence Clearwater Revival klonk als een groep die rechtstreeks uit de bayou van Louisiana gekropen was, maar eigenlijk groeiden John Fogerty en zijn maats op in de buurt van San Francisco. Als gitarist, zanger en schrijver was Fogerty ontegensprekelijk de spil van de groep. Hij nam alle belangrijke beslissingen, maar dat vonden de andere muzikanten niet zo leuk. Toen ze begonnen te morren en medezeggenschap wilden, kwam de klad erin. De split liet een wrange bijsmaak bij Fogerty: “CCR eindigde als een gescheurde vlag die door de modder werd gesleept.”

 

‘Respect’ werd voor het eerst op plaat gezet door Otis Redding, maar Aretha Franklin zorgde met haar bewerking voor de definitieve versie. Ze voegde niet alleen enkele zinnetjes toe aan het origineel maar spelde ook de titel. R-E-S-P-E-C-T werd een krachtig statement dat opgepikt werd door feministen overal ter wereld én door de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Aretha bewijst met haar energieke uitvoering dat ze terecht de eretitel Queen of Soul draagt. Ook Otis Redding was van oordeel dat ze zijn nummer volledig naar haar hand had gezet. Op het Monterey Pop Festival zei hij dat ‘Respect’ een song was “that a girl took away from me, a friend of mine, this girl just took this song.”  

Judy Garland zong dit liedje voor het eerst in de musical ‘The Wizard Of Oz’. Een mooie, elegante melodie die minder onschuldig is dan je op het eerste gehoor zou denken. Tekstschrijver Yip Harburg maakte er geen geheim van dat de New Deal van president Roosevelt, het begin van de nieuwe hoop, hem geïnspireerd had. In de jaren 50 werd Harburg trouwens een van de vele slachtoffers van de communistische heksenjacht van McCarthy en werd hij uit Hollywood geweerd. De Oscar die hij samen met Harold Arlen kreeg voor ‘Somewhere Over the Rainbow’ konden ze hem in elk geval niet meer afnemen. 

 

‘What’s Going On’ is het titelnummer van het magnum opus van Marvin Gaye. Een politiek en sociaal geladen meesterwerk dat Motown-baas Berry Gordy eerst niet zag zitten. Het zwarte label excelleerde immers in zorgeloze singles die mikten op het zakgeld van blanke tieners en het sombere verhaal van een Vietnam veteraan die ontgoocheld thuiskwam paste niet in zijn kraam. Gaye hield echter voet bij stuk: als de plaat niet uitgebracht werd, weigerde hij nog te werken voor de platenfirma uit Detroit. Achteraf was Gordy blij dat hij overstag ging. Er werden meer dan 2 miljoen exemplaren van verkocht en er stonden drie top-10 singles op. Het album is intussen al 35 jaar oud, maar het klinkt nog altijd even fris en aangrijpend als bij zijn release. De fluwelen stem en de inventieve productie van Gaye zijn daar natuurlijk niet vreemd aan. 

Woody Guthrie ergerde zich aan het chauvinisme van Irving Berlins hymne ‘God Bless America’ en schreef er met dit nummer een schamper antwoord op. Later maakte hij er een strijdlied van dat Amerikaanse arbeiders opriep hun land weer op te eisen. In de jaren ‘80 werd het liedje misbruikt voor de campagne van de  Republikeinse presidentskandidaat Ronald Reagan. Tot grote woede van Bruce Springsteen die er een erezaak van maakte om het nummer zijn oorspronkelijke strijdbare karakter terug te geven.  

 

De klassieker ‘St. Louis Blues’ werd geschreven door W.C. Handy, de ‘Father of the Blues’. De song werd voor het eerst op plaat gezet in 1916. Sindsdien is hij gecoverd door jazzgrootheden als Bessie Smith, Louis Armstrong, Billie Holiday, Django Reinhardt en Louis Prima, de Italiaans-Amerikaanse zanger die vooral bekend werd dankzij populaire liedjes als ‘Buona sera signorina’ en ‘Just a Gigolo’.

 

De Schotse groep Nazareth had er een megahit mee, The Everly Brothers zorgden voor het origineel, maar de mooiste uitvoering is toch die van Gram Parsons en Emmylou Harris op het postuum verschenen album ‘Grievous Angel’. Parsons, de countryrockpionier die eerder zijn sporen verdiende bij The Byrds en The Flying Burrito Brothers, kreeg net geen lidmaatschap van The Club of 27. Daarvoor stierf hij een jaar te vroeg, volledig onderuit gehaald door overmatig drug- en alcoholgebruik. In 1981 nam Emmylou Harris ‘Love Hurts’ opnieuw op voor het album ‘Spyboy’. Ze zingt het trouwens nog altijd tijdens haar optredens.

‘Hey Joe’ was in 1966 de debuutsingle van The Jimi Hendrix Experience. Oorspronkelijk was het een vrij rommelige rocker van de Amerikaanse groep The Leaves, maar Hendrix haalde er het tempo uit en trok meteen de aandacht met een korte, zeer herkenbare intro. Die zette de toon voor een avontuurlijke en creatieve, maar helaas veel te korte carrière. Jimi Hendrix was nu eens flamboyant, dan weer zeer gevoelig, maar nooit banaal. Hij maakte van elk optreden een onvergetelijke gebeurtenis en wordt dan ook terecht beschouwd als de beste rockgitarist aller tijden. We kunnen alleen maar gissen wat hij voor ons nog in petto had. Waarschijnlijk zou hiphop hem zeker aangesproken hebben, maar ook jazz trok hem aan, want hij had blijkbaar plannen om een plaat op te nemen met Miles Davis