De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Van witte vlaggen en applaus is al lang geen spoor meer"
zo 14 feb. - 2:44
De coronacrisis: van samenwerking en solidariteit naar elk voor zich?
De wereld is nu al een jaar in de ban van de coronacrisis. Vorig jaar rond deze tijd begon het virus zich als een vuurtje te verspreiden onder meer via de terugkeer van wintersporters uit de krokusvakantie. Snel stonden de gezondheidssystemen onder zware druk.
Tijdens die eerste golf ontstond er een sterk gevoel van solidariteit en samenhorigheid. Samen met de buren stonden mensen op straat te applaudisseren voor de zorg en witte vlaggen sierden de gevels. En ook vanuit het bedrijfsleven ontstonden heel wat initiatieven om bijvoorbeeld het nodige beschermingsmateriaal te schenken aan de ziekenhuizen of om de productie snel om te buigen om patiënten en zorgverleners aan het nodige materiaal te helpen. Internationaal werden coalities gevormd om samen met private en publieke middelen onderzoeksprojecten op te starten om vaccins en nieuwe behandelingen tegen deze pandemie te ontwikkelen.
Eind vorig jaar verlieten de eerste vaccins niet enkel al het labo, maar rolden ze al van de productieband.
Het is daarom des te schrijnender om vast te stellen hoe vandaag, een jaar later, deze onderlinge solidariteit en samenwerking onder druk staat. De eerste vaccins waren veel sneller beschikbaar dan iedereen had kunnen hopen. Alleen al de ontwikkeling ervan is normaal gezien een proces van jaren. Eind vorig jaar verlieten de eerste vaccins niet enkel al het labo, maar rolden ze al van de productieband. Een ongezien, schitterend resultaat. Maar in plaats van het succes te vieren, sloeg het tij al snel om. Een wedloop tussen de Europese Unie en andere landen daarbuiten over wie het eerst “recht” heeft op deze vaccinaties. En ook binnen eigen land barstte de strijd los over wie al dan niet eerst mocht gevaccineerd worden.
Van witte vlaggen en applaus is al lang geen spoor meer.
Gelukkig trekt niemand de strategie in twijfel om eerst diegenen te vaccineren die het kwetsbaarst bleken tijdens de eerste golf van de pandemie. De bewoners in de rust- en verzorgingsinstellingen. Maar na deze groep voelen velen zich geroepen prioritair aan de beurt te komen. De volgende vraag is die naar snellere versoepelingen voor wie gevaccineerd is en minder risico loopt. Van witte vlaggen en applaus is al lang geen spoor meer. Maar nog een erger teken aan de wand van het uiteenvallen van de wil tot samenwerking en solidariteit, zijn de initiatieven van onder meer de Europese Commissie om de uitvoer van vaccins uit Europa aan banden te willen leggen. Eerst wij, dan de anderen dus?
Maar alleszins stel ik vast dat de coronacrisis op een jaar tijd tot een onrustwekkende houding van elk voor zich heeft geleid.
Ook België verraste vriend en vijand toen het twee weken geleden een wetsontwerp op tafel legde om vanuit ons land een exportverbod in te voeren van essentiële geneesmiddelen of vaccins. Gelukkig is het nog niet zo ver. Maar alleszins stel ik vast dat de coronacrisis op een jaar tijd tot een onrustwekkende houding van elk voor zich heeft geleid. Terwijl we weten dat we de sterke groei van onze welvaart en welzijn in de naoorlogse periode net te danken hebben aan meer internationale samenwerking en solidariteit.
Beluister hier de column van Caroline Ven.
Ontdek ook de andere columns uit de uitzending:
"Gelukkig kwamen er net voor de zomer coronaversoepelingen, met kleinschalige optredens als culturele reddingsboei"
"Tijd is ons hoogste goed geworden dat onder geen beding verspild mag worden"
"Soms lees ik op het gezicht van voorbijgangers ‘diplomavervalser’"
