Interne Keuken
Venetië, mon amour
vr 15 feb. - 8:28
We lezen in de encyclopedie, de allereerste, die van Diderot en d'Alembert, de uitvinders van de encyclopedie, zowel het woord als het ding. Eerste editie, 1751.
Bij het lemma 'Venetië' staat er één zwierige zin die de hele stad samenvat:
"On y goûtoit la liberté & les plaisirs; on y admiroit d'excellens morceaux de peinture, & les spectacles y attiroient tous les étrangers. Rome étoit la ville des cérémonies, & Venise la ville des divertissements."
Venetië was (en is) de stad van het zinnelijke genot. Dat de invloed van de Romeinse curie er heel beperkt is en de inquisitie zo goed als buitenspel staat, draagt daar uiteraard toe bij. Iedereen belijdt rustig zijn eigen religie of ongeloof, ketterij wordt nauwelijks vervolgd en aan censuur wordt ook al niet gedaan.
Die laatste paragraaf is van Eric Min en Gerrit Valckenaers. Hij staat in hun betoverende boek 'De klank van de stad. Een cultuurgeschiedenis van Venetië.'
Sinds we dat gelezen hebben weten we wat 'Venetiaans blond' is: “een onbestemde maar sensuele tint tussen mahonie en ros, het resultaat van verfsessies (met een hele reeks geheime ingrediënten waaronder kattenpis) en uren in de zon zitten op een altana, het typisch Venetiaanse dakterras.”
En we weten nog veel meer. Over Vivaldi en Monteverdi en Cassanova. Maar dat is voor aan de keukentafel.
