"Verboden te lachen op je pasfoto: wat is er toch mis met onze maatschappij?"

Enkele dagen geleden mocht ik me melden op het Stadhuis te Mechelen om een nieuwe identiteitskaart aan te vragen. Ik voelde me opgelaten, een beetje als een kind dat een nieuwe boekentas zou kopen. Er zijn van die momenten in het leven.
 

Er was me netjes gemeld dat ik een nieuwe pasfoto kon laten maken ter plaatse. Gewassen, geschoren en gekamd zweefde ik naar de plaats van afspraak en schoof ik het gordijntje van het fotohokje weg, een licht opborrelende lach amper onderdrukkend.
 

Ik las aandachtig - ik ben niet zo een kei met techniek - de aanwijzingen en schrok me een hoedje: het was verboden te lachen ! VERBODEN TE LACHEN !!
 

Tot drie keer toe werd de genomen foto afgekeurd door een stem die ergens in het hokje verscholen lag. Niet vriendelijk, niet onvriendelijk.. een correcte stem.
 

Ik heb dan mijn zuurste gezicht opgezet. Die foto werd goed bevonden.
 

Wat is er toch mis met onze maatschappij? Gelukkig heb ik mijn oude rijbewijs nog. Daar lacht een 18-jarige - ik geef toe, enigszins onnozel kijkende - jongen de toekomst tegemoet.
 

De euforie rond mijn nieuwe ID is weg. Ik moet nagaan of ik iemand kan delegeren om hem af te halen straks.