Iedereen herinnert zich wel die (horror)scenario's waarbij je tijdens de feestdagen of familiebezoeken als kind je oma, opa, tante, nonkel... een dikke smakkerd of een knuffel moest geven, of je het nu wilde of niet. Maar niet alleen tijdens de eindejaarsperiode, ook gewoon doorheen het jaar wordt het soms gevraagd van kinderen. In haar column op Radio 1 gisteren legt gezinspsychologe Nina Mouton uit waarom dat geen goed idee is.
Krijgt oma een kusje? Neen? Dan is oma verdrietig, hoor!" "Geef nonkel een knuffel! Jawel, je kreeg toch net een mooi cadeau van hem?!" Veelgehoorde zinnetjes tegen kinderen, want horen ze niet beleefd te zijn? En waarom geven ze geen kus of knuffel? Het is toch niet de bedoeling om familieleden te kwetsen? Dus trekken we onze kinderen over de grens. Hun grens.
Je kind wil geen kus of knuffel geven aan die persoon die er om vraagt? Eigenlijk is dit heel sterk. Je kind bewaakt zijn grens en wij, volwassenen, trekken het kind erover omdat... ja? Waarom eigenlijk? Wat leer je je kind? Wanneer anderen verwachten dat je over je lichamelijke grens gaat dan laat je dat toe en geef je eraan toe."
Is het "maar" een kus?
De column werd massaal gedeeld, op de Facebookpagina van Radio 1 kwamen heel wat reacties. In "Bij Debecker" op Radio 1 gaf Nina Mouton meer uitleg. "Ik denk dat we daarmee kinderen over hun eigen grenzen trekken, over grenzen die ze zelf eigenlijk heel mooi kunnen aangeven." We doen dat misschien om andere mensen te pleasen, om kinderen sociaal vaardig te maken, niet bang te laten zijn van andere mensen. "Maar het effect is net het omgekeerde."
Het gaat "maar om een kus"? "Net niet", zegt Mouton. "Het gaat over veel meer dan dat, het gaat over lichamelijke grenzen. Dat is volgens mij het begin van seksuele opvoeding. Je geeft een grens aan, je wordt erover getrokken door een meerdere, door een volwassene, door iemand die meer te zeggen heeft over je lichaam dan jijzelf, als kind. Dat klopt volgens mij helemaal niet."
