Voettocht over het ijs

Het werd een drama. Het expeditieschip, The Endurance, vroor vast. De 26 bemanningsleden moesten overwinteren op het ijs.

Toen de lente kwam, drukte het ijs de Endurance stuk. Ze bouwden een kamp op een ijsschots. De ijsschots brokkelde af en brak. Ze vluchtten in de reddingssloepen en voeren 500 mijl. Ze strandden op Elephant Island, onbewoond en ver van alle scheepsroutes. Er wordt opnieuw een kamp gebouwd.

Shackleton ziet maar een mogelijkheid: hij besluit met vier matrozen in een sloep naar South Georgia te varen, een eiland 1000 zeemijl verder. Daar passeert af en toe een walvisvaarder. Voedsel voor vier weken, als het in die tijd niet lukt, gaat iedereen dood van kou en honger.

Het lukt, ondanks een orkaan onderweg. Ze bereiken South Georgia. Maar de kleine walvisstation ligt aan de andere kant van het eiland. Na een voettocht van 36 uur over kale besneeuwde rotsbergen die nog nooit waren betreden - ze hadden enkel één bijl en 15 meter touw, ze hadden spijkers door de zolen van hun laarzen geslagen om meer grip te hebben - bereikten ze Stromness. Een dorp kan je Stromness niet noemen, maar er waren mensen, en ze waren gered.

Euh, ik geloof dat ik het verhaal nu zo ongeveer wel verteld heb en dus de kaas van de boterham van Wouter Cajot gegeten. Wat kan hij nu nog vertellen als hij morgen aan de Interne Keukentafel zit? Wouter is geweldig onder de indruk van een nieuw boek dat over Shackleton is verschenen, Voettocht over het ijs.

Heeft u doorgeklikt? Dan heeft u gemerkt dat Voettocht over het ijs een kinderboek is. Wouter, wij doen geen kinderboeken, zeiden we nog. Maar Wouter had sterke argumenten. Namelijk: "Jawel jawel, alsjeblief, please". En wij, wij hebben toegegeven. Want het is een prachtboek over een geweldig avontuur.