"Waar ik het wel moeilijk mee heb, is mensen ontgoochelen door geen nieuwe engagementen meer op te nemen"

De luxe van lui te zijn zonder schuldgevoel

15 december was het zover: aan de vooravond van mijn 74e verjaardag ging ik opnieuw, en nu echt voor goed, met pensioen. Vragen als ‘is het een opluchting?’, ‘vrees je het zwarte gat niet?’ waren niet uit de lucht. Neen: het was geen opluchting, want dit zou betekenen dat ik mijn professionele en semi-professionele opdrachten als zwaar en belastend had ervaren, wat niet zo is … en neen: ik vreesde het zwarte gat niet, want er was heel veel dat ik had uitgesteld … tot ik ooit eens vijf minuten tijd zou hebben.

Wat blijkt nu, na een niet zo lange inlooptijd: een groot dankbaar gevoel om te kunnen genieten van de luxe lui te zijn zonder schuldgevoel.

In de afgelopen jaren waren er ook momenten dat ik, zomaar midden in de week, eens echt lui wilde zijn, maar telkens knaagde er dat gevoel van de to do’s, die waren blijven liggen, ’s nachts wakker schrikken met het gevoel dat deadlines niet zouden worden gehaald.

Nostalgisch genieten nu van het op punt stellen van het persoonlijk archief van artikels in kranten en tijdschriften en even verwijlen in de hectische momenten, dat we in het oog van de storm stonden. Kleinkinderen en kinderen verwennen met het afwerken van door hen gekozen breiwerk. Niet langer functioneel teksten lezen, die de deskundigheid en inzichten verdiepten, maar opnieuw uit jeugdsentiment boeken als: Winnetou, het grote opperhoofd, De kardinaal, Vadertje Langbeen, Eeuwig zingen de bossen ter hand nemen in vergeelde boekexemplaren. Series bekijken, zonder te moeten nadenken … aan welke aflevering waren we veertien dagen geleden gestopt … zelfs zomaar in de namiddag twee afleveringen na elkaar bekijken omdat de clifhanger intrigeerde. Eindelijk nog eens een sporttornooi (tennis, snooker … ) kunnen volgen. Rustige midweekse wandelingen aan zee. Ga zo maar door.

Dit alles zonder dat je iemand verantwoording moet afleggen, maar vooral zonder dat je bij jezelf dat kwelduiveltje het zwijgen moet opleggen want je hebt je ‘plicht’ niet gedaan, niet gedaan wat medewerkers en collega’s van jou hadden verwacht en mochten verwachten …

Ik denk wel dat ik dit gevoel kan en wil vasthouden omdat ik zo veel heb mogen doen, zoveel heb mogen meemaken, zoveel heb om dankbaar op terug te kijken.
Waar ik het wel moeilijk mee heb is mensen ontgoochelen door geen nieuwe engagementen meer op te nemen. Neen zeggen is echt iets wat ik zelden of nooit heb gedaan, maar ik wil noch hen, noch mezelf ontgoochelen omdat ik de opdracht niet ten volle kan invullen omdat …. Ik verder wil genieten van de luxe onvoorwaardelijk lui te mogen zijn.

Blijft dit duren, uiteraard weet ik het niet, maar ik denk het wel.

Want om te eindigen met Sonneveld:

Zo heerlijk rustig, yeh, yeh…..

….ben ik nu écht niet te egoïstisch???
 

Beluister de column van Mieke Van Hecke voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':

Ontdek ook de andere columns uit de uitzending: