"Waarom heb ik die grens niet aangevoeld?"
ma 11 mrt. - 6:32
Werkende mama
Soms is er evenwicht. Soms niet. Soms zie ik mijn kinderen te weinig. Soms is de weinige tijd die er samen is dan nog geen kwalitatieve tijd. Dan is mijn hoofd overvol, loop ik overprikkeld rond en ben ik allesbehalve in het hier en nu.
Het was weer zover, vorige week. Het was al een tijdje aan de gang. Mijn kinderen maakten me er attent op: “je zegt altijd maar neen” en “ je was zo boos vandaag”. Daarna had ik een weekje vakantie en ben ik gebotst. Stilgevallen, maar geen rust gevonden. Teveel, veel te veel gegeven. Toch weer teveel meegegaan in de verwachtingen die anderen stellen. Waarom heb ik die grens niet aangevoeld? Of ben ik telkens over mijn grens gegaan en heb ik de grens wel gevoeld, maar vakkundig genegeerd?
Het moment dat je voelt: het is keuzes maken of volledig uitvallen, is het moment dat ik ga voor keuzes maken. Ik was nog op tijd... Niet meer voldoen aan alle verwachtingen, verminderen, terug tot mezelf komen.
Mijn kinderen hebben recht op hun mama.
Mijn man heeft recht op zijn vrouw.
En ik heb recht op mezelf.
Ook jij hebt recht om keuzes te maken, hebt recht op jezelf, hebt recht om mama te zijn en partner van.
Be with me, sisters.
