“Waarom hebben we het zo moeilijk om te accepteren dat we misschien niet altijd gelijk hebben?”

Met kerstavond geven Sebs ouders hun gesloten zoon een airsoftgeweer. In het schieten met zijn vrienden op een verlaten boerderij vindt Seb een bepaalde eenvoud terug die hij ook bij Billie. Hij verliest zich er helemaal in. Ivo Victoria realiseert zich dat oorlog en vechten in het Westen een soort fictie is geworden en vraagt zich af waar die jongens voor zouden willen vechten. Weten ze eigenlijk wel wat dat is?

Ik wou een verhaal schrijven over de wereld zoals ik er nu naar kijk. Maar ik wou ook dat het een verhaal was dat over twintig jaar nog verteld kan worden.

Voor de natuur heeft Ivo Victoria een mooie rol weggelegd. De laatste twee regels uit een gedicht van Sara Teasdale brachten hem op dat idee: and Spring herself, when she woke at dawn, would scarcely know that we were gone. De mensen zijn er niet meer en de natuur merkt er niets van.

Wij zijn eigenlijk maar passanten. Dat is ook het motto van het boek geworden.