"Wanneer schrijf je niet meer over je overleden neefje en nichtje?"
di 29 mei - 6:25
"Lukt dat, een column tegen overmorgen?" vroeg mijn redactrice. Ik had het mezelf de voorbije weken ook afgevraagd. Of het zou lukken? En over wat dan? Ik had het steeds voor me uit geschoven. Oogkleppen op, niet over spreken, dan vergeten ze het misschien. En ik ook. Negeren wat er overduidelijk is, het werkt nooit. De roze olifant, zeg ik vaak tegen mijn cliënten.
Wanneer schrijf je niet meer over je overleden neefje en nichtje? Wanneer schakel je over naar het leven van alledag? Is het ooit nog 'alledag'? Blijf je er niet teveel bij hangen dan? Net nu het besef 'Voor altijd' en 'nooit meer' langzaam maar zeker binnensijpelt. Loa die terloops vraagt of ik nog verdrietig ben om de babytjes en die verwonderd antwoordt "nog altijd?". Rouwen met kinderen om je heen, het is iets speciaal. Gisteren kwamen de tranen uit het niets, plots fietsen de kinderen er door met 'alledag' en zit ik dankbaar mee op hun spoor. Het voelt aan dat ik er veel tijd voor moet vrijmaken en me mijn gevoel eigen moet maken. De kinderen nodigen uit om weg te gaan van het verdriet en de pijn, om in het nu te leven. Mijn strategie is dan: doorgaan. Laat dat zijn wat ik niet nodig heb, dat alsmaar doorgaan.
Stilstaan en omarmen, het blijft een uitdaging, iets van alledag.
