Zonder the war the mentionen, mogen we stellen dat er tussen de Engelsen en de Duitsers meer ligt dan een zee en een strookje land. Er gaapt een onoverbrugbare taalkloof tussen de Angelsaksen en de Germanen.
Uit onderzoek van professor Juliane House van de Universiteit van Hamburg is gebleken dat de barrière tussen de Duitse en Britse sociale etiquette vaak te wijten aan miscommunicatie en aan uiteenlopende culturele normen.
Britten zijn vaak geschoffeerd door de directe en abrupte stijl van Duitsers. Aan de andere kant smukken ze hun vragen al te veel op met pleases en thank you's. De Britse liefde voor de small talk - praten om te praten - frustreert dan weer de Duitsers. In hun oren is het Engels vooral geschikt om vriendelijk over te komen, gesprekken blijven leeg en betekenisloos. Om niet te zeggen dat een Engelse conversatie heel dicht bij verdraaiing en leugen ligt.
Small talk - 'fatische communicatie' zeggen academici - is de Duitsers zo vreemd dat het compleet werd weggelaten in de Duitse vertaling van het archetypisch Britse boek 'A Bear called Paddington'. En daarin wordt een ferm stuk afgekletst, zonder dat het de bedoeling is om informatie over te dragen.
Zijn Britten daarom beleefdere mensen dan Duitsers? Gar Nicht! Duitsers zijn gewoon - euh - anders. Het stereotiepe beeld van de Duitse handdoekimperialist is een grote bron van irritatie voor Britse vakantiegangers. Britten vinden dat vuig spel, terwijl de reserve en wellevendheid waarmee zij in het leven staan hen ervan weerhoudt om de eerste stap te zetten.
Enfin, Een Britse professor verklaarde aan de BBC dat beiden gewoon op een verschillende manier aan hun trekken proberen te komen. Britten op indirecte, sluwe en slinkse wijze, Duitsers zijn open en direct.
Duitsers komen van Mars, Britten van Venus?
