Wat als we nu eens keihard voor onszelf zorgen tijdens die feestdagen? Door niet in te gaan op goedbedoelde raad

Feestdagen…

Heb je er ook zo’n zin in? Je komt binnen in het feestgedruis, er moet maar iets kleins voorvallen, kinderen die niet meteen de familie begroeten, en het begint... Tussen de kalkoen en het dessert door krijg je schijnbaar eindeloze discussies over opvoeding, die steevast beginnen met oneliners als “tegenwoordig mag je niks meer zeggen tegen kinderen, wat voor een generatie zijn jullie aan het kweken? Een bende overgevoelige, verwende kinderen?!”.

In mijn praktijk stijgt de feestdagenkoorts al in september. Omdat het stresserend is.

Een kind dat niet slaapt in een ander bed. Tonnen goedbedoelde raad over hoe je dat slapen op een bétere manier kan aanpakken “hij gaat er niet van dood, hoor, door hem te laten huilen in bed. Hij zal uiteindelijk wel slapen.” Een kind dat niet alles eet wat de feestdis schaft “in onze tijd moesten we alles opeten”, krijgt je kind als opmerking en meteen ben ook jij op je plaats gezet.

Het lijkt alsof ik deze voorbeelden ter plaatse uit mijn mouw schud. Was dat maar waar. Feesten op feestdagen lijken voor jonge ouders in mijn praktijk dé broeihaard om allerlei opvoedingskwesties naar boven te halen waarop ouders het gevoel hebben zich te moeten verantwoorden voor hun eigen keuzes. Dus, willen ze de feestdagen liefst fast forwarden.

Wat als we dat niet doen, wij, als jonge ouders? Wat als we nu eens keihard voor onszelf zorgen tijdens die feestdagen? Door ook op andere locaties te gaan voor ons moeder- of vadergevoel? Door niet in te gaan op goedbedoelde raad. Door ons niet te verantwoorden. Door niet in discussie te gaan, maar wel open te staan voor een open gesprek met wederzijds respect? Door te doen alsof we thuis zijn, en te gaan voor onze grenzen en die van ons kind?

Aan de familie: bedankt om bezorgd te zijn. Hoogstwaarschijnlijk heb je gelijk, de ouders zijn moe, hebben het druk, zitten in een warrige fase van hun leven en weten het soms echt niet meer. Het is een onzekere, zoekende fase die in het ouderschap eigenlijk nooit echt overgaat. Een portie goeie raad of discussies over hoe zij hun ouderschap moeten invullen, vermoeien nog meer en hebben ze niet nodig. Op geen enkel moment in het ouderschap. Je kan je bezorgdheid uiten op andere manieren. Door over je bezorgdheid te praten: “ik zie dat je moe bent.” En door dan echt te luisteren. Oplossingen hoeven niet op dat moment, een ouder wil ook gewoon eens kunnen ventileren over hoe zwaar het is. Of door concrete, helpende voorstellen te formuleren: “Ik pakte de overschotjes in voor jullie, zo moet je morgen niet koken.” Heb je vragen over hoe ouders van nu opvoeden? Stel ze dan. Poneer geen oneliners, die komen vaak hard binnen.

Ik wens jullie vredige feesten toe.