Touché
“We dragen vandaag nog altijd de littekens van een jarenlang slecht migratiebeleid”
zo 6 jan. - 6:24
“Marokko kreunde onder de hongersnood, en zond zijn kinderen uit”, vertelt Ridouani. “Zo kwamen er in de jaren zestig heel wat Marokkaanse arbeiders in België terecht. Het was altijd de bedoeling dat de vele Marokkaanse jonge mannen hier tijdelijk zouden verblijven. Mijn vader groeide op in een arm gezin, en kwam hier toe op zestienjarige leeftijd. Hij sprak de taal niet, België was een totaal vreemd land. Die ervaring heeft hem getekend.”
Pas in de jaren negentig was er voor het eerst sprake van een echt migrantenbeleid
Ridouani’s vader integreerde moeilijk. Net zoals vele anderen. “Het drama van de eerste generatie migranten in België, is dat men er veel te lang vanuit ging dat ze hier maar tijdelijk zou blijven. Ook mijn vader dacht dat hij terug zou keren. Maar na een aantal jaren trouwden vele migranten met vrouwen uit eigen land. De overheid liet ook gezinshereniging toe. Het heeft geduurd tot midden in de jaren negentig voor er sprake was van een migrantenbeleid in plaats van een terugkeerbeleid. Dertig jaar aan een stuk had je dus geen migratiebeleid in België.”
“België is deels gebouwd op de schouders van migranten als mijn vader, maar er werd nooit geïnvesteerd in de begeleiding van hun kinderen of echtgenotes. Zo misten we als samenleving veel kansen. En daar dragen we vandaag nog de littekens van.”
Administratie
Als oudste zoon nam Mohamed Ridouani veel verantwoordelijkheid op, omdat zijn vader vaak moest werken. “Mijn geluk was dat er een sterke buurtvereniging was in de Mussenwijk, waar ik woonde. Die werd geleid door Ingrid Pira, de latere burgemeester van Mortsel. Ik leerde er al snel lezen en schrijven. Later ging ik alle administratie van de familie doen. Ik schreef al mijn broers en zussen in op school.”
Restaurant
Ridouani kon later beginnen bij het prestigieuze consultingbedrijf Deloitte. “Dat bedrijf heeft veel voor me betekend. In die internationale omgeving kijkt men niet zo vaak naar je achtergrond. Daarvoor had ik van binnen zelfs nog nooit een restaurant gezien.”
De eerste stappen in de politiek verliepen aarzelend. “Mijn ouders vonden het fantastisch dat hun oudste zoon in maatpak rondliep. Ze vonden het geen goed idee om dat op het spel te zetten voor een onzekere baan in de politiek. Zelf twijfelde ik ook enorm. Maar het was uiteindelijk Louis Tobback, de vorige burgemeester, die me overtuigde om toch de stap te zetten. Hij vertelde me dat ik een impact zou hebben. Zijn woorden zal ik nooit vergeten.”
