Nieuwe Feiten
"We moeten niet altijd het groter geheel begrijpen"
ma 7 mei - 1:56
Ik heb lang gedacht dat ik abnormaal was. Tot ik onlangs op een interview met Barbara Sarafian in De Morgen botste. En nu weet ik tenminste dat ik niet de enige ben.
Het is namelijk zo dat ik heel vaak dieper geraakt wordt door een deel dan door het geheel. Zo durf ik wel eens dezelfde scène van een film of serie talloze keren opnieuw bekijken. Dikwijls omdat dat ene fragment zo waanzinnig veel emoties tegelijk bespeelt dat ik keer op keer naar adem moet happen. En ook met muziek of literatuur heb ik het: dat één zin zo mooi en zo perfect is, zonder dat het hele verhaal of zelfs de melodie me omverblazen. En blijkbaar heeft Barbara Sarafian het ook met schilderkunst: juist dat ene hoekje van een schilderij kan haar treffen.
Ook als wetenschapper kan ik me met het allerkleinste bezighouden. Letterlijk, want de studie van kankercellen op moleculair niveau is behoorlijk miniem. Maar ook figuurlijk; zo heb ik me tijdens mijn doctoraat bijna vier jaar lang beziggehouden met de vraag of twee genen nu wel of niet met elkaar interageren. En ik weet het nog altijd niet. Behoorlijk futiel als je bedenkt dat elke lichaamscel uit meer dan 30.000 genen bestaat en dat de puzzelstukjes die ik tot nu toe aan het kankervraagstuk heb toegevoegd bijna verwaarloosbaar klein zijn.
En hoewel ik me soms zorgen maak dat te weinig onderzoekers het grotere geheel zien, kunnen we niet zonder die minuscule deeltjes. Want daaruit is al de rest opgebouwd. Niet dat we ons eindeloos moeten verliezen in details, maar het is best oké om voortgestuwd te worden door fragmentarische momenten, zonder dat we altijd het grote geheel begrijpen of weten wat het ons allemaal zal opleveren. Een zin, een knipoog, een gen, een blik achterom, meer is er soms niet nodig om ons wakker te houden en grootste dingen te doen in alle nietigheid.
