"We nemen geen verantwoordelijkheid meer op voor ons eigen leven, ons eigen geluk"
do 14 mrt. - 8:16
Waar is de weerbaarheid gebleven?
Ik verslikte me onlangs in mijn koffie toen ik een artikel in HRmagazine las. Volgens een onderzoek van Agilitas heeft meer dan de helft van de Belgen regelmatig last van een “slecht buikgevoel” op het werk. Vooral werknemers jonger dan 34 lijden eronder. Bijna 60% van hen voelt zich elke maand slecht in zijn vel op het werk. In de categorie vanaf 35 is dat zowat de helft, bij 50-plussers 46%.
Alleen al van het woord “buikgevoel” krijg ik spontaan buikkrampen. Het is tekenend voor onze pampermaatschappij. Alles moet rozengeur en maneschijn zijn. Het mag nooit tegenzitten, zelfs niet eventjes. Beetje file onderweg naar kantoor? Héél vervelend. Constructieve feedback op het werk? Schandalig, dat gebrek aan waardering. Overuurtje maken om een strakke deadline te halen? Nee, bedankt. Geen hippe baristakoffie op kantoor? Schande!
Maar wat zo mogelijk nog erger is: meer dan de helft van de Belgen legt zich neer bij dat slechte gevoel. Meer dan 7 op 10 van die ongelukkigen blijft gewoon op zijn stoel zitten en gaat niet op zoek naar een nieuwe job. Ik kan het me niet inbeelden om zo mijn dagen te slijten, uur na uur. En de volgende dag opnieuw.
Waar is de fut, de weerbaarheid gebleven? Waar is de daadkracht naartoe? Het is wellicht de keerzijde van onze welvaart: hoe meer we hebben, hoe meer we willen. De wereld ligt aan onze voeten. We beschikken over ongekende mogelijkheden om aan onze behoeften te voldoen. Amazon en bol.com hebben ons geleerd dat zelfs enkele dagen wachten op een bestelling niet meer hoeft. Moeite doen om iets te krijgen is er dan al lang niet meer bij. Voldoening en een gevoel van trots wanneer we, na heel wat zwoegen, een opdracht tot een goed einde brengen, kennen we nauwelijks meer.
En daar wringt nu net het schoentje. Na een marathon smaakt water als champagne, ik zweer het je. Elke dag echte champagne zonder marathon, smaakt enkel naar meer, niet naar beter. Als we geen inspanningen meer kunnen of willen leveren, voelen we ook niet langer de voldoening die ons drijft en ons leven zo waardevol maakt.
Het gevolg is dat we nog weinig zelfkritiek aan de dag leggen. Als er iets tegenzit, ook op het werk, is het zowat altijd de schuld van de ander, van het bedrijf en de baas. We nemen geen verantwoordelijkheid meer op voor ons eigen leven, ons eigen geluk. Een ander moet ons gelukkig maken. Gebeurt dat niet, dan loert de burn-out of de depressie om de hoek.
Zo kan het toch niet langer? Ik zeg niet dat vroeger alles beter was, maar we vervielen tenminste niet in oeverloos gejammer als iets niet meteen lukte. De mensen werkten, ze spraken weinig, maar deden gewoon verder, omdat “het overal wel iets was.”
Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut voorstander van een maatschappij waarin iedereen zich zo goed mogelijk voelt. Ik scheer zeker niet alle burn-outs en depressies over dezelfde kam. Mensen die daar echt mee kampen, steek ik graag een hart onder de riem. Ik hoop dat zij op het nodige begrip kunnen rekenen nu heel wat mensen burn-out en depressie te pas en te onpas ‘misbruiken’.
Binnen mijn eigen bedrijf, CVWarehouse, vind ik het bijvoorbeeld erg belangrijk dat stress snel aangepakt wordt en dat er naar de wensen en noden van medewerkers geluisterd wordt. Maar anderzijds: voor wat hoort wat. Die instant gratification van het eigen ik, daar helpen we uiteindelijk niemand mee.
Werknemers moeten hun verwachtingen misschien eens bijstellen en aanvaarden dat het niet altijd perfect kan en hoeft te zijn. Hoe cliché ook, de uitspraak van Bond Zonder Naam vat het perfect samen: Een betere wereld? Begin bij jezelf.
