"We zijn meesters in het meeknikken en lustig doen alsof. Al schuilt er iets moois in niet weten."

Ik heb vier middagjournaals lang mogen reflecteren over wat mij deze week bezighield. Dat heb ik met veel plezier gedaan. En vier avonden lang kwamen de onderwerpen helemaal vanzelf. Vier keer wist ik meteen: dit wil ik morgen vertellen, op deze manier. Telkens stond de tekst in minder dan een halfuur op papier. Maar, het vijfde blijkt een probleem. En daar sta je dan.

Tal van onderwerpen passeerden in mijn hoofd de revue, van het boeiende verhaal over de toevallige ontdekking van chemotherapie tot een warme wiskundige oproep om in de Colruyt de pijlen op de grond te volgen als u met uw winkelkar de gangen afwandelt. Maar niets vond ik goed genoeg. En daar zit je dan, ver na middernacht in je zwarte sofa, en je weet het niet.

Niet weten, van onwetendheid tot niet weten wat te doen, wordt in onze maatschappij heel vaak als een teken van zwakheid gezien. We zijn met z’n allen meesters in het knikken, oreren en lustig doen alsof. En toch schuilt er ook iets ontzettend moois in niet weten. Iets breekbaars, iets kwetsbaars. En het besef op zich is heel vaak de kiem van iets nieuws.

Misschien moeten we gewoon allemaal wat vaker durven toegeven dat we het niet weten, in plaats van altijd maar weer verstrikt te raken in de betogen van het eigen grote gelijk. De tijd nemen om ons even terug te trekken, te lezen of dieper te graven dan wat iedereen aan de oppervlakte uitbraakt. En aanvaarden dat het écht geen schande is als we heel even niet weten of we moeten blijven of gaan, moeten zwijgen of praten, moeten bellen of niet.

Dat wat we niet weten is één van de belangrijkste drijfveren van wetenschappelijk onderzoek. Laten we het ook op alle andere vlakken met veel warmte omarmen.