"We zijn met zijn allen iets vergeten, bedenk ik net"

Is iemand Frederik Van Lierde gaan opwachten op Zaventem deze week? Een journalist, een fan, een professionele sporters-die-thuiskomen-na-een-topprestatie-begroeter?

Ik vrees van niet. Zoals er ook niemand stond in de bevoorradingszone voor de special needs tijdens de Iron Man Triatlon op Hawai. Van Lierde wachtte minutenlang tot iemand zijn zakje zou komen brengen. Tevergeefs. Hij zag zijn concurrenten, voorzien van alle special needs die ze nodig hadden, weglopen en gaf op. Gedesillusioneerd, kwaad en eenzaam.

En dus zal het stil geweest zijn op Zaventem, want er bestaan geen professionele sporters-die-thuiskomen-na-een-bittere-ontgoocheling-begroeters. En luchthavenjournalisten wachten alleen winnaars op.

Toen Van Lierde in 2013 Hawai won, was ik een van die mannen die aan de automatische dubbele deur in de aankomsthal moest staan wachten. Mijn vragen? Dezelfde als die van die tientallen anderen die zich verdrongen achter een lint, dat de pas gelande held ademruimte moest bieden. Een special need, als je op Zaventem aankomt met een Iron Man op zak.

Mijn ademruimte werd hoe langer, hoe beperkter, want de meute groeide. Wachtend vervloekte ik mezelf omdat ik niet verder kwam dan ‘Hoe heb je het gevierd?’, ‘Is je droom nu in vervulling gegaan?’ en ‘Wat ga je de komende dagen doen?’ Omdat ik die ochtend mijn vinger had opgestoken toen de opdrachten werden uitgedeeld. Omdat ik meedrumde voor iets waarvan ik op voorhand wist wat het zou worden.

Het vliegtuig had vertraging, werd omgeroepen, en ik kreeg stilaan geen adem meer. Het lint loslaten was als minutenlang wachten op een special needszak die niet komt. Zinloos, je komt nooit meer terug in het peloton. En toch liet ik het lint los. Het gat dat ik liet, heeft geen seconde bestaan. Van op veilige afstand, maar veel te ver om ook maar een flard van een quote van Van Lierde te kunnen opvangen, zag ik de meute aanzwellen. Deining en geroep toen de dubbele deuren, na een uur of twee, open gingen en de Iron Man verscheen. “Hoe heb je het gevierd, Frederik?!” “Is dit nu een droom die in vervulling gaat, Frederik?!”

Maar ook accordeonmuziek. Een nerveuze buurman van Van Lierde had een hele nacht gerepeteerd aan een passend feestlied, dat helemaal verloren ging in de drukte. Ik ademde diep en wurmde me met buurman en accordeon tot bij Van Lierde. Aan de krantenjournalist die maar een half antwoord kreeg op zijn vraag, mijn excuses. De buurman bracht zijn nummer met trillende vingers, Van Lierde was ontroerd en de Radio1-luisteraar kwam die dag niet te weten hoe lang de Iron Man al droomde van Hawai.

Zou de buurman er nu geweest zijn? Ik hoop het zo hard. Geen need die meer special is dan een troostend lied.