De Wereld van Sofie
"Wij zijn toch nog altijd volwassenen, geen kleine kinderen"
di 1 okt. - 9:58
Terwijl de meeste bewoners van woonzorgcentrum ‘De Zonnebloem’ in Zwijnaarde 'Hoger Lager' aan het spelen zijn in de polyvalente zaal, luistert Liliane De Schepper (85) op haar kamer naar gezangen van de monniken van Chevetogne. Haar deur is dicht, het is een van de weinige op de gang.
“Ik hou niet zo van 'Hoger Lager'. Dat is toch maar juist twee woorden: hoger en lager. Nee. Maar voor de rest ben ik hier tevreden. Ik lees veel, ik luister veel muziek en ik kan me rustig terugtrekken in mijn kamer.”
Liliane is heel gelukkig in ‘De Zonnebloem’, al valt het haar wel eens op dat er betuttelend wordt omgegaan met de bewoners. “Sommige verzorgers leggen wel eens een hand op onze schouder. Ze bedoelen dat goed, maar het komt soms verkeerd over, betuttelend. Wij zijn toch nog altijd volwassenen, geen kleine kinderen.”
Soms zit het in het taalgebruik. Lilianeke in plaats van Liliane, het plateautje dat opgeruimd moet worden uit het kamerke. Liliane, zelf een kleuterleidster op rust, houdt er niet van, maar ze benadrukt dat dat iets persoonlijks is. “Er zijn hier mensen die dat aangenaam vinden. Voor hen is dat een vorm van vriendelijkheid en warmte. Vooral de mannen hebben dat graag. Mijn man zaliger wou indertijd zelfs trouwen met een van de verpleegsters. Ik zei dan: Hedwig, doet gij maar! (lacht)”
Liliane geeft het ook aan als de dingen haar niet bevallen. “Ik zeg soms: als je later aan onze kant zult staan, dan zul je ons beter begrijpen. Maar over het algemeen moet ik echt wel zeggen dat ik niet kan klagen.” En als er al eens ergernis is, dan zijn er altijd de hemelse klanken van de monniken van Chevetogne.
