Wilco - Schmilco

De band levert met 'Schmilco' opnieuw een parel af, een album dat een diep warm plekje in je hart verdient. Waarom, vraagt u? Hier wat overtuigingsmateriaal, onderaan ook beluistermateriaal.

Toen Wilco vorig jaar de plaat 'Star wars' releaste (door ze gratis uit te delen op zijn website), liet Jeff Tweedy weten dat het volgende album ook al klaar lag. En ondanks het duidelijk herkenbare Wilco-geluid, klinken beide albums bijzonder verschillend. De akoestische sound van 'Schmilco' staat in sterk contrast met de snijdende, experimentele gitaargeluiden op 'Star wars'. En da’s exact wat je van Wilco mocht verwachten. 'Schmilco' is het tiende album van de band en bij elke plaat hebben ze zichzelf heruitgevonden. Hokjesdenkers die eerder altrock, moderne country of dad rock riepen, moesten een album later hun mond houden. Gitarist Nels Cline heeft trouwens net nog een mooi jazzalbum uitgebracht. Zullen we deze keer dan maar gewoon de labels achterwege laten? Of, zullen we hen dan maar gewoon ambachtsmannen noemen, die elke plaat opnieuw een goed afgewerkt product afleveren en met een vijl nog snel extra scherpe randjes aan hun nummers slijpen. 'Schmilco' staat vol met blinkende, prikkelende songs, waar je je vinger aan kan snijden.

Bij If I ever was a child denk je bijvoorbeeld nostalgisch terug aan die zomervakanties toen je alleen door het dorp liep, op zoek wat leuks om te doen. Dat dat toen vervelende momenten waren, terwijl je er nu met zo veel liefde op terug kijkt, is een rare evolutie. Kijk, het zou kunnen dat dit een heel persoonlijke ervaring was - misschien had jij altijd vrienden voorhanden - maar je snapt het gevoel. En elk nummer heeft zijn eigen droomtrip. En alsof dat psychedelisch effect nog niet voldoende is om de plaat in huis te halen, haal je ook met de hoes een kunstwerk in huis. De prachtige artwork is van de hand van de fantastische artiest Joan Cornellà, zowat de Jeroom van Spanje.