Aldous Harding - Designer

Vlag en lading: de hoes van de nieuwe Aldous Harding zegt het allemaal. Zéér simpel, uitgepuurd, de eenvoud zelve en toch moet je twee keer (of meer) kijken om precies te zien wat er staat. Trek dit door naar de songs. Puur, geen noot te veel, super efficiënt, maar ook: meerdere luisterbeurten nodig om er vat op te krijgen. Er zijn er niet veel die dit een heel album lang volhouden.

Een album dat eigenlijk een elpee had moeten zijn. Met twee kanten en die verplichte pauze tussen de twee, wanneer je de plaat omdraait. Wat door die daad alleen al een bezinnigsmoment wordt. En zo'n moment heb je nog meer nodig wanneer de naald uit het allerlaatste nummer schuift.

Kant A strekt zich uit van de huidige single Fixture picture tot de vorige The barrel. Die plaatkant is, voor Harding haar doen, bijzonder poppy. Midtempo nummers, bijna uptempo bij momenten, en eerder lichte arrangementen met, naast de gebruikelijke instrumenten, al eens een mellotron, of een xylofoon, of een fluit, of wat blazers. 

Kant B opent met het ruim 6 minuten durende Damn. Zeer spaarzaam op piano en bas. Alleen in het slot mogen een paar blazers komen meedoen. De B-kant, met niet meer dan 4 nummers, eindigt helemaal in pure essentie: Heaven is empty (die titel alleen al!) en Pilot doen het met alleen klassieke gitaar resp. piano. Punt.

Punt gemaakt ook. De plaat werd vorig jaar in de lente opgenomen in Wales met producer John Parish en komt dit jaar in de lente uit. De ideale herfstplaat voor de lente. Of andersom. En voor wie het zich afvraagt: de mannenstem die je af en toe hoort is die van haar steun en toeverlaat (en pianist) Huw Evans.