Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel & Casino

Wat een opluchting, wat een bevrijding, wat een verademing, wat zeggen we: een levensnoodzakelijke reanimatie was het, toen Arctic Monkeys als eerste jonge roedel bloeddorstige honden de lont weer aan het vuur weer staken van de halfvergane, half verrotte rock die toen op sterven na dood was.

2006 was het. Gitaarrock stak uitzichtloos gestrand in het drijfzand van vastgeroeste patronen, pathetische cliché’s en oeverloze oubolligheid. Op den duur werd dance meer rock’n roll dan rock’n roll zèlf.

Tot Arctic Monkeys het creperende genre tjokvol toverdrank goten. Tsjomp!!! Met opzwepende, bliksemende gitaarriffs, donderend knallende, explosieve drums als splinter- en spijkerbommen, en met vooraan dat zelfverzekerde opdondertje van een Alex Turner. Ha, avontuur én attitude! En fantastische songs, met maffe titels zoals I bet you look good on the dancefloor, Red light indicates doors are secured, en klap op die vuurpijl You probably couldn’t see for the lights but you were staring straight at me.

Hun hyperkinetische, betweterige en compromisloze stijl hebben ze nadien vrolijk verder laten baggeren en banjeren. Tot een eerste kapitale kantelpunt kwam met het album 'AM', tot nu hun meest recente. Plots gingen Arctic Monkeys conventioneler klinken, traditioneler, bedaarder zelfs. Met meer soul, groove, un peu à l’aise plutôt.
Cooler than life.

En nu, vijf jaar later, klinkt de titel van de opvolger dan wel weer meer mesjogge: 'Tranquility Base Hotel & Casino'. Al is dat gewoon de naam van … nee, dat onthullen we hier nu niet. Dat wordt onze prijsvraag om dit album te winnen.

Maar hoe ver zijn Arctic Monkeys inmiddels verwijderd van de sound & vision van hun eerste albums? Even ver als ze van hun antracietgrauwe hometown Sheffield nu verwijderd zijn, want nu shuffelen ze in Sunny Side Up Los Angeles. Qué? Arctic Monkeys sunny?! That would be funny.
She looks like fun klinkt als T.Rex na een T.Rip Experimental.
Star treatment lijkt een lijzige nineties Prince, One point perspective roert hip en hop doorheen Lee en Hazlewood, American sports gunt ons echo’s van – jazeker – Echo and the Bunnymen.
De monumentale afsluiter The ultracheese is van het beste wat John Lennon solo volbracht heeft.

Hotel en Casino zijn volgeboekt met veel spacy glam en galm, met getormenteerde torch op Gedichtendag.
Kapitein Zeppos heeft ook een kamer. Die hij deelt met zijn muzikale maat Bert Kaempfert en Remco Campert.
De Monkeys zijn geëmigreerd naar een raar oerwoud, waar ze slingeren in de bomen verruild hebben met verslingerd raken aan rare paddenstoelen.
Sommige zijn succulent, van sommige krijg je draaiingen in je hoofd, en daar dramt Alex wel eens wat dramatisch door.
Als 'AM' een soort van 'OK Computer' was, dan is 'Tranquility Hotel & Casino' hun 'Kid A'.
Klinkt dit warrig?
Kan.
We zijn dan ook in de war.