Arno - Vivre

‘Ik kan nog niet sterven, de bloemen zijn nog te duur’, waren de woorden waarmee Arno weer ten tonele verscheen na zijn kankerbehandeling. En kijk, Arno is nog altijd alive and kickin’. Grootse rocknummers à la O la la la en Putain putain maakt hij op zijn oude dag niet meer, maar ze voor een publiek spelen, kan ie nog altijd als vroeger. Op ‘Vivre’ zet de Oostendenaar wel alle gekheid op een stokje. Samen met de Franse pianist Sofiane ‘Piano King’ Pamart herwerkte Arno zijn grootste hits en enkele onbekendere nummers uit zijn repertoire. Zo schenkt een van de grootste der Belgische muziekgeschiedenis de wereld een mooi verjaardagscadeau.

Geen nieuwe muziek dus, maar een plaat vol pianocovers. De ene al wat sprookjesachtiger dan de andere, maar er is één constante: de sprookjes worden verteld door de grote boze wolf. Met Solo gigolo gooit Arno meteen zijn ziel open en bloot op tafel. Geen hulp van gitaren of elektronica, enkel de piano is het begeleidingsinstrument dat Hintjens’ hese stem in de spotlights zet.

Niets kan Arno klein krijgen. Hij wil leven, vertelt hij op Je veux vivre, alsof hij de oplossingen heeft voor alle problemen in de wereld. De afgelopen maanden werd natuurlijk duidelijk dat ook hij slechts een mens van vlees en bloed is, waardoor al die nummers nog emotioneler klinken dan oorspronkelijk waarschijnlijk de bedoeling was. Zo stelt hij zich op Quelqu’un a touché ma femme helemaal open en klinkt hij op Santé op het leven.

Wie Arno al eens live aan het werk zag, had de pianoversie van Les yeux de ma mère al wel eens gehoord, maar nu komt die versie eindelijk ook officieel uit. De haast magische vingers van Sofiane Pamart brengen het geheel naar een nog hoger niveau, waardoor een eerste intiem hoogtepunt op ‘Vivre’ wordt bereikt. Ondanks dat we dan nog maar goed halfweg de plaat zijn, begint die dan al stilaan uit te doven. Met oude, onbekendere nummers als Elle adore le noir en Help me Mary trekken de twee ons de diepte in. De piano klinkt al heel wat mysterieuzer en alles wordt donker.

Vanaf Give me the gift worden Hintjens en Pamart vergezeld door de donkere baslijn van Mirko Banovic. Een soort knipoog naar het origineel. Die blijft nog even hangen in Dans mon lit, maar eindigen doet Arno wel met een positieve noot. La vie est une partouze brengt plots licht in de duisternis. Zo mysterieus als de voorgaande nummers klonken, zo klein en haast schattig gaan de twee nu te werk. Een soort mooi afscheid, om dan met Putain putain nog een laatste keer alles kapot te knallen. Al mag knallen zeker met een korreltje zout worden genomen.

Arno laat zijn 72^ste verjaardag dus niet onopgemerkt voorbijgaan. Hij lijkt de laatste maanden weer met zijn voeten op de grond te zijn geraakt en dat is ook duidelijk hoorbaar aan ‘Vivre’. Emotionele, kleine en bijzonder mooie pianocovers van zijn bekendste nummers en persoonlijke favorieten zijn zijn verjaardagscadeau voor de wereld en daar mogen we alleen maar blij mee zijn. Leve het leven. Leve Arno.