Bill Callahan - Gold Record

“Hi I’m Johnny Cash”. Zo begint openingssong ‘Pigeons’. Om af te sluiten met “Sincerely L. Cohen”. Bill Callahan heeft niet alleen zijn bariton en de eerste letter van zijn achternaam gemeen met Cash en Cohen. Hij houdt zoals die iconen met spaarzame begeleiding en zijn meesterlijke performance je aandacht gevangen.

En met teksten die lezen als poëtische kortverhalen. Bill hult zich in de gedaante van een chauffeur die een pasgetrouwd koppel wegvoert van hun feest. Dan weer woont hij naast The Mackenzies die hun buurman binnenhalen om het gemis van een verloren zoon goed te maken. In Ry Cooder beeldt Bill Callahan zich in, dat de gitarist het nummer waarvan die het onderwerp is, redt met een solo.

De tien songs op ‘Gold record’ lagen al jaren in de schuif. Te wachten tot hun bedenker in de juiste mood kwam om ze af te werken. Tot hij het leven minder misantropisch zou bekijken. Met een tweede album in twee jaar tijd (ongekende productiviteit voor zijn doen), met een vrouw, een kind en een vaste stek in Texas, vond Bill Callahan de rust die hij nodig had voor misschien wel de gelukkigste plaat uit zijn catalogus.

In 35 zingt hij, dat hij zichzelf niet meer zo herkent in de boeken die hij las toen hij vijfendertig was. Voor ‘Gold record’ geldt het omgekeerde: als Bill Callahan niet oplet, identificeren ooit zoveel mensen zich met zijn songs als met die van Johnny Cash en Leonard Cohen.