Crowded House - Dreamers are waiting

Ondertussen heeft frontman Neil Finn al bijna de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en werd hij sinds enkele jaren ook nog eens benoemd als gitarist bij Fleetwood Mac, maar van rustiger aan doen is er nog geen sprake. Crowded House heeft weliswaar wat metamorfoses ondergaan, maar samen met die andere stichter Nick Seymour is de man nog steeds zo fris als een hoentje. Vul dat aan met producer Mitchell Froom en guitarist en drummer Liam en Elroy Finn en de verwachtingen liggen toch redelijk hoog.

Op ‘Dreamers are waiting’ worden die verwachtingen dan ook grotendeels ingelost. Er zullen echter hoogstwaarschijnlijk geen nummers uit dit zevende album in een best of-lijstje van de band geraken, maar het geheel staat er wel degelijk. Zeker voor een groep die in zijn totaliteit al bijna een halve eeuw meegaat, zitten er een paar leuke hedendaagse toetsen verstopt op de nieuwste creatie. Zo merk je bijvoorbeeld op Sweet tooth dat oud en nieuw perfect hand in hand kunnen gaan.

Dat Crowded House graag jong en oud aanspreekt, zet de groep vandaag nog maar eens in de kijker. Het is eigenlijk de perfecte festivalband. Zo eentje die je het beste vanop een afstand met een pintje in de hand in de blakende zon kan bekijken. Meezingen zal dan uiteindelijk kunnen met het gezellige To the island, waarin de boel al wat grootser klinkt. Ook op Love isn’t hard at all toont de band zich van zijn zonnigste kant. Als de knipoog naar het Tetris-riedeltje geen glimlach op je gezicht tovert, dan zullen de gitaartjes en begeleidende synths dat ongetwijfeld wel doen.

Over het algemeen is ‘Dreamers are waiting’ een zeer degelijk en gezellig popalbum geworden, dat het zich soms ook gewoon kan veroorloven om even voort te kabbelen. De mannen nemen dat af en toe zelfs redelijk letterlijk, door op de achtergrond van Show me the way effectief wat water te laten lopen.

Dat het niet altijd om grootse hits gaat is op zich zeker geen probleem. Het is de gezelligheid die telt op het zevende album van Crowded House. Zo klinkt de stem van Finn op het leuke Playing with fire nog altijd even herkenbaar en is Goodnight everyone helemaal geen slaapliedje. Zelfs als de mannen het iets rustiger aandoen, zoals op de pianoballade Real life woman, weten ze er nog steeds een leuke wending aan te geven waardoor het nooit echt saai wordt.

Als geheel klinkt de nieuwste creatie van de Nieuw-Zeelanders als een gezellige, zomerse namiddag. De perfecte plaat om de zomer op gang te trappen dus, en eigenlijk ook ideaal om op een leuke namiddag op een festival mee te pikken. Dat laatste zal pas voor volgend jaar zijn, maar nu hebben we in elk geval nog een extra reden om de mannen aan het werk te willen zien.