Dead Man Ray - Over

'Over', de nieuwe Dead Man Ray, begint met Blisters, een lap van 8 minuten. Een statement. Dat meteen aantoont dat er hoegenaamd geen eelt zit op de band. Ook al zijn ze dik zestien jaar weg geweest.

Wat trouwens niet klopt. De groep is nooit gesplit, ze namen gewoon een pauze. Die voor de buitenwereld 16 jaar geduurd heeft, maar de eerste plannen om samen weer iets te doen zijn intussen al vijf jaar oud. Er is overigens drie jaar gewerkt aan 'Over'. Dat ze het stil hebben kunnen houden, in deze digitale tijden, mag een wonder op zich heten.

Het heeft wel geholpen dat de opnamen bij Daan thuis gebeurden, in zijn hoeve in Overijse. Vandaar de albumtitel trouwens, die, net als het debuut 'Berchem' en het derde album 'Cago' (als in Chicago), naar de plaats van opname verwijst. (Het tweede album 'Trap' heeft wat dat betreft een vreemde, afwijkende titel.) Wat ook handig is om geruchten stil te houden: nooit met zijn vijven samen in de studio zijn. Nog een wonder: hoe krijg je het voor mekaar om zo'n organisch klinkende plaat te maken, met échte songs met een begin, een middenstuk en een einde, terwijl je in de opnamefaze onafhankelijk van elkaar maar wat doet?

Mede-oprichter Rudy Trouvé zegt zelf dat de DMR'ers "klankenmishandelaars" zijn (De Morgen, 31/03/2019). Schijnbaar, althans opnieuw voor de buitenwereld, wordt er in eerste instantie zonder plan of richting gemusiceerd. Of: klanken opgenomen. Door de kernbezetting: drie gitaristen - Rudy Trouvé, Daan Stuyven en Elko Blijweert - één drummer - Karel De Backer - en één toetsenman/producer - Wouter Van Belle. Pas na twee jaar is Daan lyrics beginnen te schrijven  en dan pas kregen de opnamen de vorm van songs. Zelfs voor muzikanten een bijna ongrijpbare manier van werken - chapeau dan ook voor Van Belle, die uit die veelheid aan klanken één geheel wist te boetseren, dat bovendien tijdloos klinkt.

Pour la petite histoire nog een paar weetjes. De originele drummer, Herman Houbrechts (speelde op de eerste twee platen), zingt backings in Middle aged man. De parlando in dat nummer is van Plastic Bertrand, op simpele vraag van Daan. Tindersticks-gitarist Neil Fraser parlando't dan weer in slotnummer How to fall. En de hartslag die je hoort in The waving song is die van Samuelle Stuyven, het onlangs geboren dochtertje van Daan, op het moment van de opname dus nog niet geboren.

Grappig ook dat de comebackplaat een titel draagt die suggereert dat het alweer voorbij is.