Douglas Firs - Hearth of a mother

Laten we met de conclusie beginnen. Humo gaf de nieuwe Douglas Firs "vijf sterren. Moeiteloos". 't Zijn losers bij Humo, wij geven hem zes! Daarzie!

Op zijn website schrijft Gertjan Van Hellemont: "het was niet gemakkelijk om dit album te maken, maar het was onmogelijk om het niet te maken". Het is even onmogelijk het niet mooi te vinden, er niet door geraakt te geraken. 'Heart of a mother' gaat onderliggend over drie moeders: op korte tijd verloor Gertjan zijn moeder en grootmoeder, en kreeg hij zijn eerste kind - aan zijn zijde dus een nieuwe moeder. Evident dat dit grote emoties oproept en die komen allemaal terug in deze schat van 10 tracks, van geboorte tot dood en alles daar tussenin. Maar niet schokkend en al evenmin zeemzoet.

Gertjan Van Hellemont verstaat als de beste de kunst om liedjes te schrijven. Bijna alle songs op 'Heart of a mother' draaien rond spaarzame instrumenten, in de eerste plaats akoestische gitaar en piano. Zoals hij ze geschreven heeft, zo lijkt het wel. En dan bloeien ze open, met een slide-gitaar, een trompet, een contrabas, soms een hele blazerssectie en bijna altijd met pakkende harmonieën, gezongen door onder meer Gertjan zijn broer Sem en bassist Simon Casier. Pure schoonheid op zich, die samenzang, maar hij dient ook de onderwerpen van de plaat. En de sound: voor het grootste gedeelte vrij intiem, maar af en toe mag een "gewoon" drumstel meedoen.

Hoogtepunten opnoemen zou onnozel zijn, dit album is één hoogtepunt. Maar we kunnen niet omheen afsluiter So this is it (for Arlette), een pianostuk, dat Hubert Van Hellemont, de vader van Gertjan, schreef voor Arlette, de moeder van Gertjan. Het perfecte orgelpunt van een perfecte plaat. Ze is dan ook verschenen op Arlette Records.

Dat het ook allemaal luchtiger kan zie je in mini-documentaire die Victor Van Rossum maakte. Daarin zie je het album als het ware groeien, van voorzichtige probeersels in een hut aan een meer, over alleen zitten knoeien op zolder, tot een full house, waarbij alles en iedereen samenkomen. En wat ook zo mooi is: deze manier van opnemen in ruimtes die daar niet voor ontworpen zijn resulteert in een bijzonder eerlijke klank, waar men gelukkig niet geprobeerd heeft de kleine foutjes weg te moffelen. Ja, eerlijk is nog het beste woord om deze plaat te omschrijven.