Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

Afbeelding van het programma: Ayco

Ayco

eels - Extreme Witchcraft

zo 6 feb. - 11:00

Mark Oliver Everett doet het weer: een schijnbaar zorgeloos album maken, met lekkere rockriffs en popgrooves, maar onderhuids met de nodige duistere gedachten en zwarte humor. Vintage eels dus. En voor het eerst in meer dan 20 jaar opnieuw met John Parish.
eels - Extreme witchcraft

In 2001 werkte eels voor het eerst samen met topproducer/gitarist John Parish voor het album 'Souljacker". Het was E zijn vierde album en het sloeg nieuwe paden in met samples, overstuurde gitaren en opnametechnieken die nieuw waren voor onze favoriete vrolijke cynicus.

Meer dan 20 jaar later gaan de twee nog eens samen in zee en dat resulteert in een van de sterkste eels-albums ooit. In ieder geval sterker dan voorganger 'Earth to Dora', die een beetje tegenviel. 'Extreme witchcraft' staat opnieuw vol met van die typische songs die alleen E kan verzinnen. Bij bijna elke song denk je: "hé, sterke riff of lick, maar waar doet die mij alweer aan denken?" Een gegeven dat E zijn hele carrière al kenmerkt: ogenschijnlijk zonder enige moeite schudt hij de rock 'n rollste hooks uit zijn mouw, die refereren naar alle mogelijke hoeken in 60 jaar rock 'n popgeschiedenis, en toch origineel klinken. Keer op keer denk je éven: "dit heeft hij gepikt" en keer op keer komt hij ermee weg. Misschien is dat wel definitie van een origineel artiest?

Wat ook opvalt: bijna de helft van de nummers op 'Extreme witchcraft' eindigt op een fade-out! In onze ogen bijna altijd een gemakkelijkheidsoplossing: als je niet weet hoe je een passend einde aan een song moet breien, dan kies je voor een thema dat je eindeloos herhaalt, terwijl je de hoofdfader langzaam dichtschuift (of snel, zoals in de goeie ouwe tijd, toen het was alsof de technicus dringend naar huis moest). Of, anders uitgedrukt: elke goeie rocksong moet als vanzelf op een natuurlijk staand einde kunnen eindigen, een fors eindakkoord - hoe zou je het live anders doen, want daar kun je geen fade-out spelen? Niet zo bij eels: zelfs de meest rockende riff, die van zichzelf op een slotakkoord afstevent, geeft E een fade-out. Dat kan geen toeval zijn, maar een bewuste keuze. Ook dat maakt hem een origineel artiest.

En tot slot, zijn handelsmerk: de zwarte humor. E verstaat als geen ander de meest donkere gedachten en duistere boodschappen in de meest vrolijke deuntjes te verpakken. Dat E zijn levenspad over serieuze klippen en dalen gegaan is, is gekende leerstof, maar het blijft verbazen met welke lichtheid hij ermee omspringt. Op het eerste niveau althans, luister maar eens dieper. We zeiden het al: een origineel artiest.

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet