Joan As Police Woman - Damned devotion

Het mag een beetje vreemd klinken dat Joan As Police Woman nog maar aan haar vijfde album toe is. Het hangt er inderdaad een beetje van af hoe je telt - zo wordt haar coveralbum 'Cover' uit 2009 meestal niet meegerekend, omdat dat alleen via haar website en op haar concerten te koop was. Over 'Let it be you' van twee jaar geleden lopen de meningen uiteen, omdat het een gezamenlijk project was met toetsenman Benjamin Lazar Davis, en dus geen "solo"-plaat. Spijkers en laag water.

Maar tegelijk is het ook raar dat Joan Wasser, die dit jaar 48 wordt, nog maar vijf-zes albums uit heeft. Dat komt omdat ze voordien al een hele carrière had. De klassiek geschoolde violiste uit Connecticut doorloopt de obligate orkesten en ensembles vóór ze op haar 24e in New York aanbelandt. Tegen dan heeft ze al in een rits kunst/punkbandjes gespeeld. Ze gaat aan de slag als sessiemuzikant in alle mogelijke genres en komt terecht in de bands van Anohni (toen nog Antony and the Johnsons) en Rufus Wainwright. Pas in 2002 (op haar 32e dus) meet ze zich het pseudoniem Joan As Police Woman aan, en dan zou het nog vier jaar duren voor haar debuut verschijnt.

Dat debuut 'Real life' wordt met superlatieven overladen en de opvolger 'To survive' (2008) doet nauwelijks onder. 'Damned devotion', de nieuwe, staat op hetzelfde niveau en is toch fundamenteel anders. De nummers klinken een pak donkerder en introverter. Grooviër ook en dat heeft alles te maken met het feit dat de nummers vanuit ritme geboren zijn.

Die drummer is Parker Kindred, met wie ze sinds 2007 al samenwerkt. De nieuwe nummers kwamen op drie manieren tot stand. Ten eerste, de klassieke manier: JAPW schrijft een nummer, stelt het voor aan de band, er wordt gerepeteerd en dan naar de studio om het op te nemen. Tweede manier: Parker Kindred op drums en Joan Wasser op bas creëren een groove, Joan neemt de opname mee naar huis en gaat er (vooral 's nachts) mee aan de slag om uit de oorspronkelijke improvisatie een song te distilleren. Derde methode: Joan programmeert een drum track die de basis vormt voor Kindred en toetsenman Thomas Bartlett, die er een nummer van maken. Dat verklaart het percussieve van het album.

Inhoudelijk valt er uiteraard ook een en ander te vertellen. Warning bell, de eerste single, gaat over romantiek en de naïviteit die ermee gepaard gaat. Over hoe je opgaat in een situatie en er geen wekker is om je uit je droom te doen ontwaken. What was it like gaat over de dood. Joan Wasser was de vriendin van Jeff Buckley toen die in 1997 verdronk, ze was bevriend met Elliott Smith toen die in 2003 zelfmoord pleegde, haar moeder stierf vier jaar later - ze kwam dus al van dichtbij in aanraking met de dood. Joan Wasser is een adoptiekind, maar kende alle vier haar ouders. In de tijd tussen dit en het vorige album zijn haar twee vaders overleden.

Een en ander maakt van 'Damned devotion' een doorleefd, maar geen zwartgallig album. Het is vooral een mooie plaat: hoezeer JAPW haar werkwijze ook analyseert, het zijn vooral songs, nummers van vlees en bloed. En Joan Wasser is op een zeer onopvallende wijze een zeer goeie zangeres, die schijnbaar moeiteloos zuivere, hoge noten haalt. Zonder die verfoeide autotune. Nog een echte zangeres! Dat bestaat nog.