Lana Del Rey - Chemtrails over the country club

Samen met producer Jack Antonoff (de twee werkten ook al samen op ‘Norman fucking rockwell!’) is Elizabeth Woolridge Grant er opnieuw in geslaagd om het personage Lana Del Rey ijzersterk naar buiten te brengen. De Amerikaanse zangeres profileert zich op haar zevende album als de ultieme patenthouder op het dromerig voor zich uitstaren, al klinkt ze tegenwoordig wel wat vrolijker dan anders.
Zo vrolijk zelfs dat Yosemite eindelijk zijn plekje vond op het album. Het zou eigenlijk in 2017 al op ‘Lust for life’ hebben gestaan, maar toen bleek de positieve kant van het gevoel liefde niet in het plaatje te passen. En het totaalplaatje, dat is bijzonder belangrijk. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de videoclip die bij Chemtrails over the country club hoort. Met haast filmische aspecten wordt de wereld waar Lana Del Rey in leeft zo klaar als een klontje.

Toch vraagt de zangeres zich in White dress af of het allemaal wel de moeite was. Was ze niet beter een dienster gebleven in een café, waar ze rustig naar Kings of Leon en The White Stripes kon luisteren? De twijfel en angst zijn bijna voelbaar in haar stem. Gelukkig toont ze met Let me love you like a woman dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. Zo intiem en toch zo groots en melancholisch; het is iets wat enkel Lana Del Rey kan.
Terwijl het zinnetje ‘white hot forever’ (wat overigens de oorspronkelijke naam van het album was, maar werd afgevoerd wegens mogelijk racistisch) nog nagalmt van in Tulsa Jesus freak, krijgen we zowaar een interactie met haar vorige album te horen. Zo gaat Wild at heart verder waar How to disappear stopte. Het maakt het totaalplaatje dat de Amerikaanse probeert voor te schotelen alleen nog maar smakelijker.
Samen met Nikki Lane komt er zelfs nog een bijzonder interessant duet aan te pas. Doordat Lane een countryzangeres is, zorgt dat voor een hele leuke wisselwerking. Even later krijgen we zelfs nog wat bekendere namen op ons bord: Zella Day en Weyes Blood. Het gaat hier echter niet om een eigen nummer, maar om een cover van Joni Mitchells For free, zij het in een melancholisch jasje.

Als Lana Del Rey een album uitbrengt, weet je uiteindelijk wel wat je kan verwachten. Een fikse dosis melancholie, overgoten met een dromerig sausje. Vernieuwing is soms dus ver zoek, maar dat doet niet af aan de kwaliteit van ‘Chemtrails over the country club’. Het personage Lana Del Rey en het bijbehorende totaalplaatje werden weer tot in de puntjes uitgewerkt.