Leon Bridges - 'Good thing'

Leon Bridges draagt dat ‘moderne Sam Cooke’-stempel mee sinds zijn debuut ‘Coming home’. Evenveel vloek als zegen. Het zwierde hem viraal de wereld in. Maar zadelde het bijna-epigoon ook op met een voorbehoud: was hij meer dan de muzikale kleinzoon van? Ja dus.

Op ‘Good thing’ verandert Leon Bridges net zo gemakkelijk in Pharrell, Otis Redding, Usher, Prince en Bill Withers. Nooit zonder zichzelf te verliezen. Je vraagt je af waarom hij pas op zijn tweede uitpakt met een puntgave Marvin Gaye-falsetto. Citerend uit decennia zwarte muziek: jazz, soul, funk, maar – jawel – ook disco, pop en urban.

Adepten van de retro-Leon Bridges slikken best even vooraf.  Je waant je op ‘Good thing’ zeker soms in de sixties of seventies, maar op andere tracks liet hij hippe producers los. Om het verwijt te counteren dat hij een zwarte zanger voor een wit publiek zou zijn (steekt hij misschien daarom tekstueel wat meer zijn nek uit?).  En om na de muziekpers  de hitparades te veroveren.

Zolang hij het zo soepel, virtuoos, juist gedoseerd en aanstekelijk serveert, lust ik alles wat Leon Bridges ons bereidt. Maak plaats, Kings of Leon, dit wordt de nieuwe koning Leon!