Mdou Moctar - Afrique Victime

Nokia is niet meer de grootste gsm-fabrikant, maar voor Mdou Moctar speelden de telefoons van het Finse merk een belangrijke rol. Dankzij bluetooth raakten zijn opnames verspreid over de hele wereld, wat al een kleine populariteitsboost gaf. Ondertussen zijn we een kleine vijftien jaar en vijf albums verder en lijkt de man uit Niger internationaal helemaal door te breken. Met ‘Afrique victime’ bewijst de gitarist wel dat hij nog altijd diezelfde jongen is. Eerlijk, dankbaar voor alles en vooral een steengoeie muzikant.

Dat Moctar nog met zijn voetjes op de grond staat bewijst het feit dat hij zijn album verkoopt via oude Nokia’s, aangezien er geen grote platenwinkels zijn in Niger. Die telefoons zouden wel eens een collector’s item kunnen worden, want ‘Afrique victime’ is een fijne combinatie van goeie muziek en maatschappijkritiek. Met zijn zesde plaat zet hij zich af tegen de grote rijke landen, die Afrika binnenvallen en het volk proberen te overheersen. Zware onderwerpen dus, maar gelukkig zorgen de vrolijke gitaren perfect voor het evenwicht.

Het belangrijkste instrument op ‘Afrique victime’ is zonder enige twijfel de gitaar. Moctar leerde spelen door YouTube-video’s van Eddy Van Halen, dus het is ook geen verrassing dat de stijl van zijn nummers daar soms aan doet denken. Met het zomerse en bluesy nummer Chismiten wordt de plaat dan ook leuk op gang getrapt. Meteen krijgen we een bijzonder smakelijke gitaarsolo op ons bord, die dus al een tipje van de sluier optilt.
Met Asdikte akal wordt de rol van die gitaar zelfs nog wat belangrijker, maar het absolute hoogtepunt krijgen we pas op de titeltrack te horen. Op een dikke zeven minuten krijgen we de perfecte samenvatting te horen van waar Mdou Moctar voor staat. Zo rustig de track op gang komt, zo episch bloeit hij open. Een lang, uitgesponnen en muzikaal o zo fantastisch nummer, waarin Moctar elk rijk land dat Afrika naar zijn hand probeert te zetten tegen de schenen schopt. Kritiek in stijl!

Toch is Mdou Moctar meer dan enkel gitaarmuziek. De man weet doorheen zijn plaat ook een zweempje wereldmuziek te verwerken. Zo horen we op Tala tannam de Afrikaanse zon haast ondergaan en Layla bundelt invloeden van over de hele wereld in één nummer. Moctar gaat dus niets of niemand uit de weg en weet zo een uitstekende reeks nummers neer te zetten. Verwonderlijk is het niet, want hij is gewoon een vrolijke jongen die graag muziek maakt. Geen sprankeltje druk lijkt er te zitten in ‘Afrique victime’. Ya babibti voelt zelfs een beetje gerepeteerd aan en dankzij al die achtergrondstemmen in Taliat en Bismilahi atagah lijkt het wel alsof we in een of ander Afrikaans dorp rond het kampvuur zitten tijdens een gezellig feestje. Dat is naast de uitstekende muzikale prestatie dan ook een van de belangrijkste redenen waarom de zesde plaat van Mdou Moctar een fantastische creatie is.