Nick Cave - Ghosteen

Donderdagavond was het dan zover, de wereld zat gekluisterd aan het Youtube-kanaal van Nick Cave waar de plaat voor het eerst werd gelost. De bijhorende beelden bestonden uit tekst en een soort reis doorheen de lucht, over de zee en dan onder water.

Bij Nicks vorige plaat 'Skeleton tree' van ondertussen drie jaar geleden kregen we een mijmerende man te horen, die af en toe onrechtstreeks verwees naar het verdiet om het verlies van zijn zoon. Die was tijdens de opnamesessies van een klif gevallen en overleden.

'Ghosteen' laat een gebroken man met hoop horen. The Bad Seeds hebben hun drums opgeborgen en de gitaren zijn ook vaak ver weg. Een album vol dromerige synthpartijen. Vocaal lijkt het soms op een priester die zijn volgelingen toespreekt, dan weer op engelengezang. Ja, Cave grijpt in Bright horses naar de hoge regionen van zijn stembanden.

Het is een album dat tijd nodig heeft en vooral een luisterend oor. Neem de tekst erbij en ervaar het als een opera waar je het libretto op de schoot hebt. Nick is triest, maar hoopvol. Hij toont zich van zijn meest breekbare kant, niet verscholen achter een wall of sound, maar op een bedje van kolkende synths en drones.

Het is een conceptplaat die als het even kan van a tot z moet beluisterd worden. Dus zet je neer, en laat Nick Cave en zijn Bad Seeds je verroeren. Wij maken op uit het geheel van de songs dat 'Ghosteen' zijn overleden zoon is die nog steeds ronddwaalt in zijn hart. Hoe pijnlijk het verlies ook, er is hoop. Dat heeft Nick nog maar eens bewezen.