Nick Cave & Warren Ellis - Carnage

Voor de echte fans komt ‘Carnage’ dan ook niet als een verrassing. Nick Cave had op zijn blog namelijk al aangegeven dat er een coronaprojectje zat aan te komen. Dat de plaat zo plots het levenslicht zag, is wel een verrassing. Voor zijn nieuwste langspeler slankte de Australiër zijn Bad Seeds af tot enkel favorietje Warren Ellis.

Nadat de twee al een paar keer samenwerkten voor soundtracks, maakten Cave en Ellis nu voor het eerst een volwaardig album met elkaar. ‘Carnage’ werd volledig opgenomen tijdens de lockdown. De Australiërs zelf zien de plaat als iets om dit donkere jaar op te vrolijken. Een titel als ‘Carnage’ – letterlijk 'bloedbad’ – lijkt natuurlijk niet meteen iets om blij van te worden.

De nummers zelf spreken dan ook tot de verbeelding. Zo opent het album gigantisch donker en zwaar. De haast angstaanjagende strijkers van Hand of God kruipen onder je huid. Warren maakt het allemaal wat enger met zijn instrumentatie en Nick kruidt geniaal af. Er zit duidelijk druk op de ketel. Terwijl we door de zwoele jungle wandelen die Old time voorstelt, vliegen de zware muggen in de vorm van een saxofoon ons om de oren. Het lijkt wel of we vastzitten in een eeuwig durende nacht. De pandemie heeft duidelijk zijn invloed gehad op Cave.

Een uitweg vinden is gigantisch moeilijk. Als Cave op White elephant dan nog eens begint over iemand in zijn gezicht schieten, snap je hoe moeilijk hij het had. De dreiging gluurt permanent om de hoek, maar dan komt er eindelijk een licht aan het einde van de tunnel. Net voordat de jungle een iets te claustrofobisch effect geeft, lijken we op Carnage te ontsnappen. Plotsklaps bevinden we ons onder een wondermooie sterrenhemel. De lichte gitaarriedeltjes fungeren als fonkelende sterretjes op een achtergrond van donkere synths.

De zon komt langzaam op, waardoor de sterren verdwijnen. ‘Carnage’ begint zachter en vooral minder zwaar te klinken. Begeleid door de blazers op Lavender fields verlichten de eerste zonnestraaltjes verrassend rustgevend het land. Die lijn wordt doorgetrokken op Shattered ground. Met Balcony man wordt dat nog een allerlaatste keer onderstreept. Aan alle ellende komt een einde. Na duisternis komt licht. Het is relevanter dan ooit; in de Nick Cave-context misschien nog net dat tikkeltje meer. We ontwaken uit een lange, zware koortsdroom.

Met ‘Carnage’ hebben Nick Cave & Warren Ellis zich dus ook gewaagd aan een coronaplaat. Echt vrolijk werden we er weliswaar niet van, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van het album. De Australiërs bewezen dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel. Hoe donker of zwaar alles ook voelt, het wordt altijd beter. Relevantie alom.