The Raconteurs - Help us stranger

Behalve de hoes, misschien. Die vinden we niet zo geslaagd. Dit terzijde.

The Raconteurs is natuurlijk een van de vele verschijningsvormen van Jack White, maar het is niet Jack White plus nog eens drie anderen. Om te beginnen: zanger/gitarist/toestenman Brendan Benson is minstens even belangrijk: alle songs worden door beide heren samen geschreven en Benson zingt in het merendeel de lead vocal. En wat zou een band zijn zonder een gedegen ritmesectie? Drummer Patrick Keeler en bassist Jack Lawrence, in een ander leven lid van The Greenhornes, kun je méér dan gedegen noemen. 'Help us stranger' is een groepsgebeuren, The Raconteurs zijn een groep, en ego's worden met plezier opzij gezet. Net zoals het hoort.

Het hoort ook allemaal bijzonder lekker. Don't bother me is Led Zeppelin anno nu, inclusief tempowisselingen en breaks die zich alleen op de hi-hat afspelen. In Shine the light on me zitten vocale harmonieën Queen waardig. In Somedays (I don't feel like trying) horen we referenties naar The Beatles ten tijde van de witte dubbele, maar dan met meer poeier (dankzij een hedendaagse, loepzuivere productie - mochten The Beatles nog bestaan, ze zouden nu ook zo klinken). Sunday driver knipoogt naar stoner rock van bij voorbeel Queens of the Stone Age, en tussendoor gooien The Raconteurs met Now that you're gone en Live a lie nog een klassieke ballad en een forse punksong op tafel.

En weet je wat nog het strafste is van al? Dat er maar één groep, ondanks de vele referenties naar de top van de muziekgeschiedenis, klinkt als The Raconteurs, namelijk: The Raconteurs. Plaat van het jaar. Nu al.