Richard Hawley - Further

Further komt vier jaar na 'Hollow meadows', het vorige album van Richard Hawley. Hij heeft er dus iets meer tijd voor genomen - vroeger zaten er twee tot drie jaar tussen zijn releases. Het is Hawley zijn achtste album.

Op het eerste gehoor is dit vintage Richard Hawley, met mooie gitaarpartijen en zijn geweldige baritonstem. Maar schijn bedriegt. Kijk naar de lengte van de songs en je merkt het: ze schommelen allemaal rond de 3 minuten, op één uitzondering: Time is klokt precies af op een schrikbarende 4 minuten!

Dit is geen toeval: Hawley had vooraf te kennen gegeven dat hij korte, gebalde en liefst uptempo nummers wou schrijven. Dat uptempo is niet overal gelukt: de titeltrack, Emilina says, Not lonely en Midnight train doen het midtempo, maar wie kan dat wat schelen. Zeker als ze door de gekende Hawley-schoonheid gekenmerkt worden.

Wat een efficiënt liedjesschrijver is dit toch: nooit meer dan nodig en toch altijd zo raak. Het beste voorbeeld is Time is (jawel, dat lànge nummer). Het begint redelijk povertjes, met twee akkoorden die in elkaar verlengde liggen en met een hele tijd niet veel meer dan die twee akkoorden. Maar gaandeweg groeit het nummer, stukje bij beetje, om net over de helft helemaal tot volle wasdom te komen in een geweldige, bluesy mondharmonicasolo. Daarna even terugnemen en dan weer exploderen. Het lijkt een simpel recept, maar als het niet juist gekruid is, trekt het op niks.

Straffe pepers staan ook op 'Further': de single Off my mind en de nummers Is there a pill en vooral Galley girl drijven op fuzzgitaren en ook daar geraakt Hawley als vanzelf mee weg. Wie de coole rust zoekt van de zoetgevooisde crooner die Hawley enkele jaren geleden was, komt bedrogen uit. Wie wel houdt van de hardere, bij momenten rockende Hawley zal aan 'Further' een fijne bondgenoot hebben. En de albumtitel is terecht: de man zet hiermee inderdaad een verdere stap in zijn carrière.

Beluister hier het interview met Richard Hawley:

Beluister de Spotify-lijst

Bekijk de video