'Songs of experience' is het 14e studio-album van U2, zegt de officiële perstekst van Island Records. OK, we willen dat wel geloven, maar werd er in 2004 al niet gezegd dat Bono Vertigo aftelde met "un, dos, tres, catorce", om hun veertiende album 'How to dismantle an atomic bomb' aan te kondigen? Zo, we hebben de detailnerds weer aan het werk gezet. Want eigenlijk doet het er weinig of niets toe of dit hun veertiende, dan wel hun elfendertigste plaat is: U2 is een instituut, dat al meer dan een kwarteeuw aan de top staat.
Maar op 'Songs of experience' mag getwijfeld worden. Aan het leven bij voorbeeld. Drie jaar geleden was Bono bijna dood, toen de achterdeur van zijn privéjet afgerukt werd in volle vlucht tussen Dublin en Berlijn. De dood van vriend David Bowie heeft er naar verluidt diep ingehakt, net als die van Leonard Cohen. Brendan Kennelly, een Iers schrijver en professor emeritus in Dublin, zou de zanger aangeraden hebben "...to write as if you're dead". Terwijl de songs, op een enkele uitzondering na, klinken zoals te verwachten en te voorzien, zingt Bono zijn meest strijd/levenslustige en tegelijk introverte/donkere teksten ooit. Het album wordt aangeboden als een reeks vertrouwelijke brieven naar plaatsen en mensen die hem nauw aan het hart liggen: familie, vrienden, fans en ook zichzelf.
Jammer dat er bij momenten zo weinig inventief gemusiceerd wordt. Openingssong Love is all we have left drijft op een vrij onbestemd orgeltapijtje en verrast (helaas niet in goeie zin) doordat Bono zijn stem plots door de gevreesde autocue gaat! Daarna valt alles gelukkig weer in de ouderwetse U2-plooi, met de gebruikelijk afwisseling tussen ballads en rocksongs. Hoogtepunt is The blackout, dankzij heerlijke bas- en gitaareffecten, maar dan zijn we al aan nummer 11 van de 13 in totaal.
