The War on Drugs - I don't live here anymore

Niet dat dit enigzins ter zake doet en misschien heeft het gewoon met corona te maken, maar The War on Drugs heeft dus een jaartje meer nodig gehad om 'I don't live here anymore' te maken. Wat trouwens niet klopt:  Adam Granduciel leeft nog precies waar hij en zijn band twee albums geleden hun tentje neergezet hebben. Een tentje dat sinds 'Lost in the dream' uit 2014 een stevig huis is geworden, een oninneembare vesting. Vergeef ons de woordspeling, maar de sound van TWOD staat als een huis. Zeer herkenbaar intussen, wat niet altijd een compliment is, maar in hun geval een kwaliteitslabel.

Destijds was TWOD een behoorlijk rommelig bandje met relatief succes, maar sinds ze 7 jaar geleden hun sound gevonden hebben zijn ze uitgegroeid tot een stadionband, waar ouders en kinderen tegelijk uit de bol gaan in het meezingen en luchtgitaar spelen. En dat niet altijd op makkelijk verteerbare muziek: welke andere band geraakt simpel weg met een anthem als Thinking of a place, waarvan de originele albumversie van meer dan 11 minuten meer airplay kreeg dan de tot 5 minuten ingekorte edit?

Zo'n epos staat er niet op 'I don't live here anymore', maar langere nummers blijven hun handelsmerk: nooit onder de 4 minuten, vaker richting 5 à 6. Niks mis mee, ze geven henzelf en de luisteraar gewoon de tijd om mee te zijn. Dat dit meestal op weinig variatie binnen één nummer neerkomt heeft TWOD slim weten om te zetten tot een van hun sterkste punten. Bij alle andere bands zou je snel verveeld zijn, bij TWOD geniet je ervan, omdat er onderhuids en bijna onzichtbaar bijzonder hard gewerkt is aan alle mogelijke details. Piekfijne productie. Maar ook gewoon piekfijne songs.