Andreas Hooftman wint anderhalve meter boeken
ma 8 nov. - 9:38
Er waren heel wat inzendingen, maar er kan er maar een de winnaar zijn. De mooiste zin was er een van de hand van Andreas Hooftman:
Op haar verjaardag, bij het ontwaken, dacht Anna net als de voorbije vierentachtig jaar eerst even aan haar moeder.
Deze zinnen haalden het net niet:
Het is een kunst nooit bestaan te hebben.
November rijmt randjes aan de vurige esdoorn en ik open mijn hart op een kier.
De prenten die ze inkleurde werden steeds lichter alsof het leven haar steeds meer verliet.
Tijdens de nacht, wanneer de stilte je omhult, voel je het gewicht van woorden.
De avond waaierde open over het woud.
Ze zeggen dat je ogen wennen aan het donker, maar hier in dit kleine kamertje in de hoek van de kelder is de lucht pikzwart.
Ik wil verdwalen tot waar jij bent.
De nazomer rekt mijn schaduw uit tot hij bijna knapt.
De letters dansten voor haar ogen als een golvende menigte op een groots festival.
We waren met veel plus één.
Ze keek naar haar voeten, waar het bloed een lichtroze tint begon aan te nemen, gelijkaardig aan de wijn die ze gisteren had gedronken. Gisteren. Voordat deze shit allemaal begonnen was. Toen alles nog oké was.
Ze hield niet van reizen, dat wist ze niet, dat dacht ze.
Hij knoopte zijn veters, richtte zich op, keek in de spiegel, tevreden, en trok zijn das recht. Hij was er klaar voor.
Alvorens ze in de kelder ging strijken trok ze zwarte netkousen en een roze tuttu aan.
