"Winteruur, dat is naar mijn mening het beste cultuurprogramma dat de VRT ooit maakte"

Hoe vaak is het u al overkomen, dat u zich met veel enthousiasme aan weer eens een nieuw cultuurprogramma op de VRT waagde en u zich een halfuur later toch weer afvroeg of u niet beter nog wat verder had gestudeerd destijds.

Kunst en cultuur, het moest toch altijd een beetje hoogdravend en elitair zijn.

Winteruur, intussen aan zijn derde seizoen bezig, is een deugddoende uitzondering op die regel. Misschien omdat het zich beperkt tot het geschreven woord, omdat de gasten uit werkelijk elke hoek van de maatschappij komen, of toch vooral omdat geschreven woord wel heel ruim geïnterpreteerd wordt: van pure poëzie en grote literatuur over wetteksten en krantenknipsels tot desnoods de gebruiksaanwijzing van het strijkijzer.

Maar vooral: wie ook aanschuift op de sofa, wat hij of zij ook kiest, telkens blijken de teksten iets heel bijzonders te betekenen in het leven van de gast, roepen ze herinneringen of emoties op, spat de liefde voor het woord ervan af. En vaak merk je dat de tekst voor de gast ook zalvend werkt, een balsem biedt voor een wonde op de ziel.

En er is natuurlijk ook de hond Boris en de onnavolgbare presentator Wim Helsen. Helsen start het programma steevast met een nonsensicaal statement dat meteen de toon zet: we gaan hier vanavond niet te hoogdravend doen, het is tenslotte maar cultuur.

En op het einde van elk Winteruur hoop je toch weer stiekem dat hij het programma zal afsluiten met ‘ik ben een bear’…