Yannick Dangre

Bashar al-Assad 

Elke ochtend sta je in de badkamer en poetst
hardhandig je gezichtsverlies van de spiegel.
Een nieuwe dag. Een nieuwe man. En toch
kijk je niet, want je weet dat je alleen
Poetin ziet, gifgas, tranen, kinderen
die kapotvallen als glazen.

’s Middags zit je nog steeds het hoofd te schudden
tegen generaals, ministers, bedienden die de smaak
uit je koffie knikken. Alles moet anders, schreeuw je,
maar niemand reageert. Je vloekt en weet het niet meer,
weet het nog steeds: Asma’s glimlach is het enige
wat echt aan je handen kleeft.

Dan is het eindelijk avond en probeer je op de bank
te vergeten hoe vreemde goden en legers groeien
in je steden, hoe de wereld eensgezind je ziel opeet.
Je wendt je af en kijkt naar Asma, mooie Asma
die bij je blijft en dag en nacht naast je
een tedere volkswoede verbijt.

Yannick Dangre