Nieuwe Feiten
“Ze verlangde naar absolute stilte, maar dat was nergens te vinden”
wo 13 sep. - 1:06
Drie jaar geleden verloor Joan van Baarle haar dochter. Ze was toen 47 en moeder van twee kinderen. In een reportage van NCRV trachtte Gaby Olthuis uit de leggen wat voor pieptoon haar toen kwelde.
“Ze verlangde naar absolute stilte, maar dat was nergens te vinden”, weet Joan van Baarle. “Alles wat ze deed, van boodschappen doen tot huishouden deed pijn.”
Hoe Olthuis tinnitus kreeg is onzeker. “Haar man werd uitgezonden naar Jemen en er ontplofte een bom vlak naast hun appartement. Het kan dus van die heel luide knal zijn. Maar ook veel muzikanten hebben tinnitus en mijn dochter had aan het conservatorium gestudeerd.”
Het belangrijkste, benadrukt van Baarle, is dat er een behandeling komt die tinnitus kan genezen. “Er bestaan al heel wat behandelingen die leren omgaan met tinnitus, dat wel.” Olthuis probeerde oneindig veel uit: “van alternatieve geneeswijzes, tot druppels, pilletjes, lichaamshouding en psychiatrie. Niets hielp.”
Het was de omgekeerde wereld. Ik moest haar begeleiden bij haar dood, terwijl – daar ga je van uit – een kind haar ouders in hun laatste weken bijstaat. Nu wilde ik dat voor mijn dochter doen, want ik zag dat er geen andere uitweg was dan euthanasie. Dat lijden kon niet meer.
Ze gebruikte ook tinnitusmaskeerders, “die produceren een ander geluid om de tinnitus naar de achtergrond te dringen, maar dan heb je 24u per dag muziek in je oren en op een bepaald moment denk je ook wel ‘draai eens een ander nummer’. Je kan proberen de focus van de tinnitus te verleggen naar ander geluid, zoals muziek, maar daar heb je een enorme wilskracht voor nodig.”
En dan wordt het ook eens te veel. “Op een gegeven moment moest ze haar praktijk opzeggen. Ze was een hele goede haptotherapeute. Ze zei me dat het niet meer lukte om zich volledig op haar cliënten te concentreren, als ze tegelijk iets moest doen om het geluid naar de achtergrond te krijgen.”
Ook op sociaal vlak ging het minder. “Zelfs een lang telefoongesprek met een vriendin was uitgesloten. Ze was mooi, gezond en energiek, tot op het laatst. Dan zag je echt de trekken van het lijden in haar gezicht. Je kon de dood in haar ogen zien, ze was op.”
Ze zei me dat het niet meer lukte om zich volledig op haar cliënten te concentreren, als ze tegelijk iets moest doen om het geluid naar de achtergrond te krijgen.
“Het was de omgekeerde wereld. Ik moest haar begeleiden bij haar dood, terwijl – daar ga je van uit – een kind haar ouders in hun laatste weken bijstaat. Nu wilde ik dat voor mijn dochter doen, want ik zag dat er geen andere uitweg was dan euthanasie. Dat lijden kon niet meer.”
Het hele gesprek met Joan van Baarle kan je hier beluisteren:
Joan van Baarle schreef een boek over de dood van haar dochter
